Το σπήλαιο του Πιτσά

Τα «τάματα» στους αρχαίους Θεούς

Η σπηλιά όλα δείχνουν πως ήταν ιερό, όπου γίνονταν θυσίες ζώων, προς τιμήν μιας θεάς ή θεού. Εικάζεται ότι ήταν χώρος λατρείας της θεάς Αρτέμιδος ή του Διονύσου. Μάλιστα, πρέπει να ήταν γνωστός σε όλο τον ελλαδικό χώρο, καθώς στο σημείο βρέθηκαν νομίσματα από πολλά μέρη της Ελλάδας. Κυρίως όμως, ανακαλύφθηκε πλήθος ειδωλίων, τα οποία αναπαριστούσαν μικρά παιδιά, έγκυες γυναίκες κ.ά.

Το γεγονός αυτό μάς οδηγεί στο συμπέρασμα ότι στο ιερό γίνονταν τάματα, όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα σε χριστιανικούς ναούς. Οι άνθρωποι κατέφθαναν από μακριά, έδιναν τον οβολό τους και άφηναν αφιερώματα, ζητώντας από τους θεούς να τους χαρίσουν υγιή παιδιά.

Η περιοχή ως κέντρο των τεχνών

Ποιος είναι ο ρόλος των τεχνών για την περιοχή όμως; Τι μαθαίνουμε από τους μύθους και την ιστορία;

Διαφαίνεται ότι η ευρύτερη περιοχή θεωρείτο κοιτίδα των τεχνών κατά τον 6^ο π.Χ. αιώνα. Σύμφωνα μάλιστα με τη μυθολογία, στο συγκρότημα του όρους Χελιδορέα, το Πιτσαδαίικο βουνό δηλαδή, εφευρέθηκε η μουσική, όταν ο Ερμής έδωσε στον Απόλλωνα τη λύρα, με σκοπό να τον καλοπιάσει, μιας και προηγουμένως τού είχε κλέψει τα βόδια. Η λύρα που του έδωσε ήταν από καύκαλο χελώνας που είχε βρει εδώ.

Οι Πίνακες του Πιτσά που βρέθηκαν στο σπήλαιο είναι τέσσερις και αποδεικνύουν ότι το γνωστικό επίπεδο των κατοίκων ήταν υψηλό. Οι δύο από αυτούς σώζονται ολόκληροι, ενώ οι άλλοι δύο αποτελούν θραύσματα πινάκων. Κεντρικά θέματα των πινάκων ζωγραφικής είναι ο χορός, η μουσική και η θυσία, ως μέρος ιερής τελετής.

Αρκεί να σημειώσουμε ότι τα παιδιά μάθαιναν υποχρεωτικά χορό και μουσική από τα εφτά τους χρόνια, για να καταλάβουμε ότι ένα σημαντικό μέρος από τους κατοίκους της περιοχής ήταν ιδιαίτερα «μορφωμένοι» με βάση τα τότε κοινωνικά κριτήρια.