Οδοιπορικό στη Μάννα – Με άρωμα από ψιλόβροχο και ελληνικό καφέ
Ξεκινήσαμε με ψιλόβροχο από το Ξυλόκαστρο για το οδοιπορικό μας στη Μάννα. Έχοντας φύγει νηστικές και αρκετά πρωινές, ανυπομονούσαμε να φθάσουμε και να πιούμε καφέ στο ένα από τα δύο καφενεία του χωριού.
Η «ευλογημένη» αυτή ώρα δεν άργησε να έρθει, μιας και σε 20 λεπτά περίπου ήμασταν σε ένα αρκετά μεγάλο πλάτωμα, όπου και παρκάραμε το αυτοκίνητό μας. Φορέσαμε το παλτό μας – Οκτώβρης γάρ – και κατηφορίσαμε προς το καφενείο, όπου και συναντήσαμε παραταγμένους σε ένα τραπεζάκι 4-5 χωριανούς διαφόρων ηλικιών.
Τα καφενεία - Φιλοξενία με θέα στην παράδοση
Αν είσαι από επαρχία, θα μπορέσεις να αναγνωρίσεις πιο εύκολα τα γλωσσικά σήματα. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον στα μάτια των ανθρώπων που σε συναντούν. Υπάρχει ένα ανείπωτο ερώτημα για το αν σε έχουν ξαναδεί στον δρόμο, αν γνωρίζουν κάποιον δικό σου, αν μπορούν να μαντέψουν για ποιον λόγο επισκέπτεσαι τον τόπο τους. Δεν είναι καθαρή περιέργεια. Είναι η ανάγκη να σε αισθανθούν ως μέλος της ευρύτερης οικογένειάς τους ή και να σε εντάξουν με έναν τρόπο σε αυτήν.
Το ίδιο ακριβώς νιώσαμε κι εμείς, φθάνοντας στο ένα από τα καφενεία. Βρήκαμε ανθρώπους χαμογελαστούς, με ενδιαφέρον να μάθουν την καταγωγή και τον λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε κοντά τους. Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις, μπήκαμε στο καφενείο, όπου μας περίμενε ένα τραπεζάκι δίπλα στην αναμμένη σόμπα, όπου και καθίσαμε. Πολύ γρήγορα είχαμε στη διάθεσή μας έναν υπέροχο ελληνικό καφέ και θέα στο χωριό, όπως αυτό φαίνεται από τα μεγάλα παράθυρα του καφενείου.
Μια ανάσα στον πλάτανο της πλατείας
Είπαμε πολλά και ανοίξαμε τις καρδιές μας. Καθώς όμως πέρασε η ώρα, θελήσαμε να περπατήσουμε λίγο στο χωριό, προτού συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Έτσι και κάναμε… Παίρνοντας την ανηφόρα όμως, κοντοσταθήκαμε όταν μυρίσαμε φρεσκοψημένο ζυμάρι, που προερχόταν από τον φούρνο του χωριού. Και δεν χάσαμε χρόνο. Περάσαμε και αγοράσαμε αχνιστό ψωμί, το οποίο και μοιραστήκαμε, κατευθυνόμενες προς την εκκλησία.
Επειδή είχε συννεφιά και ο χειμώνας ήταν προ των πυλών, ο κεντρικός ναός των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης φαινόταν ακόμη πιο επιβλητικός. Άδειος από κόσμο, με κλειστή την καγκελόπορτα, σε έκανε να μείνεις λίγο πιο μόνη με τις σκέψεις και τον εαυτό σου. Καθίσαμε για λίγο στο παγκάκι κάτω από τον πλάτανο και χαζέψαμε την παλιά, πέτρινη αποθήκη, απολαμβάνοντας το μικρό μας γεύμα. Μοιραία σου έρχονται στο μυαλό όσα σου έχουν αφηγηθεί και αναρωτιέσαι τι ιστορίες θα έλεγαν οι πέτρες, τα κτίσματα και τα δέντρα, αν είχαν ανθρώπινη φωνή.
Αν πας στο Μάννα (ή Μάρκασι για τους ντόπιους), θα το νιώσεις κι εσύ…
Μιας και ξεκίνησε ξανά να βρέχει, κατευθυνθήκαμε προς το αυτοκίνητο. Περάσαμε από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, σταματήσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες στη βρύση και περάσαμε και από τη νεροτριβή.
Δεν είχαμε τον χρόνο να τα δούμε όλα, αλλά οι τόσες ιστορίες που ακούσαμε από τον κύριο Μπρακούλια, σε συνδυασμό με την ομορφιά των παραδοσιακών σπιτιών, τα αρώματα του ζυμωτού ψωμιού, του ελληνικού καφέ και των μονοπατιών από τα οποία περάσαμε, μας έκαναν να νιώσουμε μέρος του χωριού.
Αν πας στη Μάννα, θα το νιώσεις κι εσύ…
Τελευταία blogs
Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος: 4 αφηγητές της περιοχής μας θυμούνται…
Κατά κόσμον ο «Πευκιάς», για εμάς η παιδικότητα και οι έρωτές μας
