Κατά μήκος του Κορινθιακού κόλπου, δίπλα ακριβώς από το Ξυλόκαστρο, θα βρει κανείς τη Συκιά. Για όσους γνωρίζουν την πολιτιστική της αξία, η Συκιά αποτελεί «το αραξοβόλι των ποιητών», ενώ για τους υπόλοιπους είναι ένας από τους πιο αγαπημένους προορισμούς απόδρασης. Κάθε χρόνο, περίπου 4.500 επισκέπτες επιλέγουν το γραφικό αυτό χωριό, προκειμένου να περάσουν τις διακοπές τους, να κάνουν πεζοπορία, ποδήλατο ή να ζήσουν την εμπειρία των θαλάσσιων sports.
Η Συκιά διαθέτει μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον που ξεκινά από την αρχαιότητα και φθάνει στο σήμερα. Στην πορεία των χρόνων, η περιοχή άλλαξε ονομασίες, γνώρισε μεγάλη εμπορική και τουριστική άνθιση και φιλοξένησε σημαίνοντα πρόσωπα που έπαιξαν σπουδαίο ρόλο για την ανάπτυξή της.
Παρά το ότι αποτελεί ένα μικρό μέρος, η Συκιά Κορινθίας δεν υστερεί καθόλου σε καταλύματα και χώρους φιλοξενίας, καθώς διαθέτει πολλά μαγαζάκια για φαγητό, καφέ και ποτό. Πρόκειται για έναν μαγευτικό τόπο, με πολλές ιστορίες να διηγηθεί, που κάθε χρόνο γίνονται ακόμη περισσότερες.
Από Όρμος Αγίου Νικολάου σε Συκιά – Μια ονομασία που άλλαξε 4 φορές
Η ονομασία του χωριού «Συκιά» έχει αλλάξει τρεις φορές, μέχρι να καταλήξει στη σημερινή. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, τότε που το χωριό είχε ένα εντελώς διαφορετικό φυσικό τοπίο, με τη θάλασσα να βρίσκεται τουλάχιστον 40 μέτρα πιο μέσα. Τότε, λοιπόν, η περιοχή σχημάτιζε έναν πανέμορφο όρμο, τον «όρμο του Αγίου Νικολάου», όπως μαθαίνουμε από τους ναυτικούς χάρτες του 1700. Η ονομασία αυτή αποδιδόταν στο χωριό, λόγω μιας μικρής εκκλησίας, τον Άγιο Νικόλαο, που υπήρχε κατά τα βυζαντινά χρόνια στη σημερινή τοποθεσία της Παναγίας.
Στη συνέχεια, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, η σημερινή Συκιά πήρε την ονομασία «Πύργος». Πρόκειται για ένα τοπωνύμιο, το οποίο προκύπτει από τον περίφημο πύργο του Χαλήλ αγά, παππού του Κιαμήλμπεη (ονομαστός άρχοντας της Κορίνθου), ένα κτίσμα γραφικό και παμπάλαιο που βρίσκεται πάνω απ' τον δημόσιο δρόμο της Συκιάς.
Όχι μακριά από τον πύργο αυτό και στο νοτιοανατολικό μέρος του, βρισκόταν η παλιά συκιά με τις κρήνες, που έτρεχε το «βουνίσιο», όπως το αποκαλούσαν, νερό τους στις ρίζες της. Το δασύσκιο αυτό δέντρο, που σωζόταν μέχρι το 1842, αποτελούσε απάγκιο για τους οδοιπόρους, οι οποίοι έφταναν στην περιοχή και ξαπόσταιναν στο συγκεκριμένο σημείο. Έτσι, η συκιά έγινε συνώνυμο της τοποθεσίας κι έτσι μαθαίνουμε από αγγλικούς χάρτες της εποχής (1815) ότι ο τόπος ονομάσθηκε «όρμος Πυργοσυκιάς».
Με την πάροδο των ετών, επικράτησε μόνο η ονομασία «Συκέα», όπως αναγράφεται στα χαρτιά του επίσημου κράτους, που τελικά μετατράπηκε σε «Συκιά».
Οι πρώτοι κάτοικοι της σημερινής Συκιάς
Η Συκιά διαθέτει μια ιστορία που ξεκινά πολλούς αιώνες πίσω. Γνωρίζουμε την ύπαρξη αρχαίου πολιτισμού στην ευρύτερη περιοχή από τους αρχαίους τάφους, τα αγγεία και τα ειδώλια που βρίσκουν οι κάτοικοι κατά καιρούς στα Γελινιάτικα και την ίδια τη Συκιά.
Ποιοι είναι όμως οι πρώτοι οικιστές της Συκιάς, όπως την ξέρουμε σήμερα; Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε, αρχικά το μέρος κατοικήθηκε από τους Ιωάννη και Γιώργο Ιωάννου, οι οποίοι ακολουθούμενοι από εκλεκτούς Τρικαλίτες, το 1842, έχτισαν τις πρώτες οικίες μ' ένα περίφημο οικοδομικό ρυθμό. Η Συκιά κατοικήθηκε πέρα από άρχοντες των Τρικάλων, τόσο από επιφανείς της Καρυάς, όσο και της Γελλήνης.
Βίλα Σικελιανού
Χτίστηκε το 1916 και αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο για το νεοελληνικό πολιτισμό του 20ου αιώνα. Η βίλα Σικελιανού – Πάλμερ αποτελεί ένα μοναδικό κράμα από αρχαιοελληνικά, ενετικά (Επτανήσων) και βυζαντινά αρχιτεκτονικά στοιχεία. Βρίσκεται στο δάσος «Πευκιάς» και μεταφέρει την ενέργεια ιερών τεράτων της Ελλάδος, καθώς φιλοξένησε, μεταξύ άλλων, τους Παλαμά, Καζαντζάκη, Μητρόπουλο και Καρυωτάκη. Σήμερα, το οίκημα αποτελεί ιδιωτική κατοικία του Λεωνίδα Τυπάλδου, επιχειρηματία ξενοδοχείου το οποίο βρίσκεται στον ίδιο χώρο με την ιστορική βίλα.
Πύργος του Κιαμήλ Μπέη
Ο πύργος ανήκε στον Κιαμήλμπεη, ονομαστού άρχοντα της Κορίνθου στην περίοδο της τουρκοκρατίας. Πρόκειται για ένα κτίσμα παμπάλαιο και γραφικό. Πριν πολλά χρόνια, πραγματοποιήθηκε μια ανακαίνιση, χωρίς να υπολογιστεί η ιστορική του αξία. Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και σήμερα διακρίνει κανείς την άφθαστη τεχνική του και τα μέτρα που είχαν ληφθεί για την ασφάλειά του. Γύρω του, είχε θολωτά δωμάτια, που δεν υπάρχουν σήμερα. Μόνο οι κλεισμένες πολεμίστρες δείχνουν την ιστορική του υπόσταση. Το κάτω μέρος, του πύργου, χρησίμευε για την τοποθέτηση σιταριού, σταφίδας, ρυζιού, λαδιού κλπ.
