Σε απόσταση αναπνοής από το Άνω Λουτρό, πάνω σε μια μαγευτική πλαγιά ανατολικά του Πιτσαδαίικου βουνού, θα βρεις την Κορφιώτισσα. Πρόκειται για ένα μικρό χωριό με αμυγδαλιές, πεύκα και κυπαρίσσια που ανακατεύονται με αρχοντικά σπίτια και όμορφα εκκλησάκια. Η βασική καλλιέργεια των παραγωγών σήμερα, όπως και παλαιότερα, είναι η Κορινθιακή σταφίδα.
Χειμώνα ή καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο, η Κορφιώτισσα λούζεται από τον ελληνικό ήλιο και αντικρίζει τον Κορινθιακό από το Ξυλόκαστρο μέχρι την Περαχώρα, τα Καλά Νησιά, τις Αλκυονίδες και τον Παρνασσό.
Βρίσκεται στα 710 μέτρα υψόμετρο κι ο δρόμος που θα πάρεις για να φτάσεις εκεί (ξεκινώντας από το Λουτρό) είναι εξαιρετικός.
Η Κορφιώτισσα στην αρχαία Ελλάδα - Ο ναός της Ήρας και το κάστρο της Πελλήνης
Μπορεί να μη σώζονται πολλά ίχνη από τον αρχαίο πολιτισμό στο χωριό, όμως λέγεται ότι η Κορφιώτισσα μπορεί να ήταν ένας από τους τόπους κατοικίας των αρχαίων Ελλήνων. Αυτό μαρτυράται από τους πρόχειρους τάφους και τα κρανία που πολλές φορές ξεπετάγονται όταν οι ντόπιοι κάνουν τις αγροτικές τους εργασίες στις τοποθεσίες «Παλιόκαστρο» και «Κατουνίστρες».
Το Παλιόκαστρο βρίσκεται σε ένα πλάτωμα του φαραγγιού της Φόνισσας κι έχει θέα από την Κόρινθο μέχρι το Αίγιο. Εκεί λοιπόν, λέγεται ότι δέσποζε ένα τεράστιο κάστρο που φέρεται να ανήκε στην αρχαία Πελλήνη, τη σημερινή Ζούγρα Κορινθίας, κάτι που ενισχύεται από τις μεγάλες πέτρες που βρίσκονται ολόγυρα αλλά και στην περιοχή «Κρολουζί».
Στο ίδιο σημείο διαβάζουμε ότι μάλλον υπήρχε ναός της Ήρας. Σχετικός μύθος αναφέρει μάλιστα ότι υπήρχε δρόμος που ένωνε την αρχαία Πελλήνη με το Παλιόκαστρο κι οι πιστοί μετακινούνταν με τα οχήματα της εποχής για να προσευχηθούν στη θεά.
Οι πρώτοι κάτοικοι και η νεότερη ιστορία του χωριού
Η ακμή της αρχαίας Ελλάδας πέρασε και μαζί με αυτήν έσβησε κι η ανθρώπινη παρουσία στο χωριό.
Μεταφερόμαστε λοιπόν στο 1740 με 1750, όπου σύμφωνα με πληροφορίες που μας κληροδοτήθηκαν από στόμα σε στόμα, δύο αδέλφια, ο Μήτρος και ο Γιωργάκης εγκαθίστανται στην περιοχή. Αυτοί ήρθαν εκεί από το Κούτσι της Ηπείρου, κυνηγημένοι μάλλον από κάποιον Μωαμεθανό τιτλούχο που έδιωξε το Χριστιανικό στοιχείο από το χωριό, όταν αυτό αντιστάθηκε στον εξισλαμισμό.
Δεν είμαστε απόλυτα βέβαιοι για τη γενέτειρά τους. Εικάζεται όμως ότι το χωριό από το οποίο ξεκίνησαν είναι τα σημερινά Πολυνέρι, Βρυσούλα ή Κούτσι της Αλβανίας. Ανάμεσά τους ήταν κι άλλοι, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη της Ηπείρου και ονομάστηκαν από τους ντόπιους «Κουτσιώτες». Μάλιστα, λέγεται ότι απόγονοί τους συναντώνται ακόμα και σήμερα σε διάφορες περιοχές, με το ίδιο επώνυμο.
Έτσι, το χωριό πήρε την ονομασία «Κούτσι», την οποία κράτησε μέχρι και το 1927, όταν πλέον μετονομάστηκε σε Κορφιώτισσα. Άλλη εκδοχή βέβαια θέλει την ονομασία του χωριού να προέρχεται από την αρβανίτικη λέξη «κούτσι» που σημαίνει ψηλός τόπος και κορυφή.
Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος - Ένα πρωινό καταστροφής
Στις 9 Αυγούστου του 1944, το χωριό άκουσε την καμπάνα του Αγίου Νικολάου που χτυπούσε μανιασμένα. Ήταν 9 το πρωί. Οι Γερμανοί μαζί με Έλληνες πληροφοριοδότες από γειτονικά χωριά αλλά και από την ίδια την Κορφιώτισσα (όπως ακούγεται από κάποιους), άρχισαν να καίνε το χωριό και να τουφεκίζουν κόσμο αδιακρίτως.
Οι περισσότεροι χωριανοί βρίσκονταν στα κτήματα για το άπλωμα της σταφίδας. Όσοι όμως ήταν στο χωριό, άρχισαν να τρέχουν προς τα ρέματα, με σκοπό να γλιτώσουν και παρακολουθούσαν με δάκρυα στα μάτια τα σπίτια και την περιουσία τους να γίνονται στάχτη.
Το απόγευμα, όταν πια είχαν ήδη προκαλέσει αρκετή καταστροφή, οι κατακτητές έφυγαν, αφήνοντας πίσω τους 12 νεκρούς, 1 τραυματία, γύρω στα 60 καμένα σπίτια και τους χωριανούς συντετριμμένους.
Οι εκκλησίες του χωριού - Χθες και σήμερα
Παλαιότερα, πολιούχος του χωριού ήταν ο Άγιος Σπυρίδωνας. Η εκκλησία χτίστηκε το 1860 και ανακαινίστηκε το 1993. Όμως, επειδή βρισκόταν μακριά από το κέντρο, σιγά - σιγά πέρασε σε εφεδρεία και το νεκροταφείο όπου βρισκόταν στο προαύλιο, μεταφέρθηκε αλλού. Σήμερα πολιούχος της Κορφιώτισσας είναι η Παναγία, η οποία χτίστηκε κατόπιν εράνων, δωρεών και επιχορηγήσεων σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα από τους ντόπιους.
Η Ανάληψη άρχισε να χτίζεται με μεγάλη επιμέλεια, στα βορειοδυτικά του χωριού και σε υψόμετρο 850 μέτρων, έχοντας θέα όλο τον Κορινθιακό. Ωστόσο, η Κατοχή έκανε τους κατοίκους να σταματήσουν τις εργασίες. Μάλιστα, το 1944 με την καταστροφή της Κορφιώτισσας, η εκκλησία κάηκε ολοσχερώς. Όμως οι νεαροί του χωριού, έβαλαν πείσμα να ξαναχτίσουν ό,τι με βία είχε παρθεί από εκείνους κι έτσι, το 1960 την ξαναέχτισαν και τη λειτούργησαν.
Τέλος, ανατολικά του χωριού βρίσκεται ο Άγιος Νικόλαος που μάλιστα, παλαιότερα αποτελούσε μοναστήρι της Αγίας Λαύρας και του Μεγάλου Σπηλαίου. Είχε στην κατοχή του μεγάλες εκτάσεις με πολλά ζωντανά, τα οποία φρόντιζαν οι ίδιοι οι καλόγεροι. Κανείς δεν ξέρει πόσο παλιό είναι το μοναστήρι. Ωστόσο, σύμφωνα με γραπτές αναφορές που βρήκαμε στο βιβλίο «Κορφιώτισσα» του δασκάλου Βασίλη Γιαννόπουλου, στην καμπάνα αναγραφόταν η χρονολογία 1240. Αλλού διαβάζουμε ότι η σκαλισμένη ημερομηνία έλεγε 1191. Σήμερα που επισκεφθήκαμε το εκκλησάκι και αναζητήσαμε τη συγκεκριμένη καμπάνα, δεν την εντοπίσαμε καν. Άγνωστο το τι απέγινε.
Η Κορφιώτισσα σήμερα - Μοναδικότητες και αξιοθέατα
Η Κορφιώτισσα διακρίνεται για το βραχώδες τοπίο της και τη μοναδική της θέα. Όμως, έχει πολλά κρυμμένα μυστικά που λίγοι γνωρίζουν πραγματικά.
Το χωριό διαθέτει πάρα πολλές σπηλιές, στις οποίες μάλιστα στο παρελθόν είχαν ανιχνευθεί αρχαιολογικά ευρήματα του 5ου, 6ου κι 7ου αιώνα π.Χ. και κάποια από τα οποία βρίσκονται σήμερα στα μουσεία Σικυώνος, Αθηνών και Κορίνθου. Δυστυχώς, δεν είναι λίγα όσα έγιναν βορά στα χέρια αρχαιοκάπηλων. Επίσης, λέγεται ότι μια από τις σπηλιές, η σπηλιά του Γκολέμη, όπως ονομάζεται, κρύβει μέσα της και σταλακτίτες.
Πάντως σήμερα, πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείς την κεντρική πλατεία της Κορφιώτισσας, να χαζέψεις τη θέα από το σημείο και να καθίσεις στον πλάτανο που θα βρεις εκεί, να φας στο καφενείο – ταβερνάκι αλλά και να εξερευνήσεις τα «κρυφά» εκκλησάκια του χωριού. Τέλος, ορεινά χωρίς πεζοπορία… δε νοείται! Γι’ αυτό βάλε άνετα παπούτσια και εξερεύνησε τα σοκάκια - καλντερίμια.
Αν μάλιστα είσαι τυχερός/ ή, θα έχεις την ευκαιρία να διασταυρωθείς και με… τετράποδους κατοίκους και πιο συγκεκριμένα, με τα γλυκύτατα κατσικάκια που κυκλοφορούν ανάμεσα στους ανθρώπους. Εμείς πάντως, σταθήκαμε τυχεροί και τα συναντήσαμε!
