Στύλια

Είτε το δεις χιονισμένο είτε το επισκεφθείς με σκοπό να αποδράσεις λίγο από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, θα διαπιστώσεις ότι το χωριό «Στύλια» αποπνέει έναν διαφορετικό αέρα. Πρόκειται για ένα χωριό με λιγοστούς κατοίκους, ισχυρή αγροτική δραστηριότητα και μια ιδιαίτερη ηρεμία, που θα αισθανθείς αμέσως μόλις βρεθείς εκεί.

Καθετί στο χωριό, θα έλεγε κανείς ότι βρίσκεται τοποθετημένο σε αρμονία με τα υπόλοιπα. Μάλιστα, αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, καθώς φαίνεται πως η γαλήνη και η λεπτότητα χαρακτηρίζουν το χωριό από πολύ παλιά. Αποτέλεσμα; Ένα καλαίσθητο περιβάλλον, που παρά τις βίαιες παρεμβάσεις (επαναλαμβανόμενες πυρκαγιές) παραμένει ζωντανό και συνεχίζει την πορεία του, σε σύμπνοια με τη φύση.

Από το «Παλαιοχώρι» στο «όμορφο χωριό» - Ένας οικισμός μεταφέρεται

Μπορεί να μην ξέρουμε ακριβώς πότε κατοικήθηκε, αλλά είμαστε σίγουροι ότι η παρουσία των Στυλίων χρονολογείται πολλά χρόνια πίσω. Ήδη από τον 17ο αιώνα, γνωρίζουμε από τις απογραφές των Ενετών ότι υπήρχε στην περιοχή το Viladusa (Βλαντούσια, όπως το ονομάτισαν αργότερα), που σημαίνει «όμορφο χωριό».

Ήταν πάντοτε στην ίδια περιοχή όμως το χωριό; Όχι, είναι η απάντηση. Τα σημερινά Στύλια κατοικούνταν σε ένα άλλο μέρος, που οι ντόπιοι ξέρουν ως «Παλαιοχώρι». Σήμερα η περιοχή εκείνη δεν κατοικείται, αλλά τα ερείπια μιας φράγκικης εκκλησίας, γνωστή ως «φραγκοκλήσι» μαρτυρούν ότι υπήρξε πολιτισμός κάποτε.

Ποιοι ήταν οι «Στυλίτες»; 

Στα Στύλια δεν θα συναντήσεις έντονη κίνηση, πολυκοσμία και θόρυβο, αλλά ήσυχους ανθρώπους που είναι όμως πάντοτε πρόθυμοι να σου μιλήσουν και να σε ξεναγήσουν. Παράλληλα όμως, συναντάς σημάδια από ένα χωριό που φαίνεται ότι άλλοτε, πριν ακόμη γίνει η «έκρηξη» του τριτογενούς τομέα στη χώρα, είχε άλλη πνοή, άλλη ζωή να επιδείξει.  

Ωστόσο, το χωριό χαρακτηριζόταν πάντοτε από ζωηρό θρησκευτικό αίσθημα. Στην περιοχή των Στυλίων υπήρχαν οι «κρεβατίνες», οι οποίες διέθεταν μαρμάρινους στύλους. Πολλοί μοναχοί, λοιπόν, περνούσαν τον χρόνο τους στους στύλους αυτούς (γι’ αυτό και τους έλεγαν «στυλίτες») επιλέγοντας τη συγκεκριμένη περιοχή, για να ασκητέψουν. Μάλιστα, στα Στύλια λέγεται ότι ασκήτεψε κι ο Όσιος Λουκάς. 

Έτσι, το χωριό μετονομάστηκε τελικά σε «Στύλια». 

Η «Κλησιμπούκουρα» και ο καρόδρομος

Η Παναγία Κλησιμπούκουρα ή αλλιώς, Κλησιά Μπούκουρα, μπορεί στο σήμερα να είναι εκκλησία, αλλά παλιά ήταν αρχαίος ναός της θεάς Αρτέμιδος. Μέχρι και πριν από 10- 15 χρόνια, κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής έλεγαν ιστορίες για κίονες, μάρμαρα και ίχνη ενός αρχαίου πολιτισμού, τα οποία όμως δυστυχώς λεηλατήθηκαν. Ως αποτέλεσμα, δεν σώζεται κάτι από την αρχαιοελληνική αίγλη του ναού. 

Ωστόσο, ορισμένες πηγές αναφέρουν ότι η εκκλησία πρέπει να ήταν αρκετά ξακουστή και αγαπητή. Λέγεται, λοιπόν, ότι οι κάτοικοι άλλων περιοχών έρχονταν από πολύ μακριά για να προσκυνήσουν. Απόδειξη σε αυτό αποτελεί κι ένας παλιός καρόδρομος, μεγάλης έκτασης, ίχνη του οποίου είναι ορατά ακόμη στο βουνό. Ένα ευδιάκριτο μονοπάτι φαίνεται από μακριά, αν παρατηρήσει κανείς πιο προσεκτικά.