«Εις το επανιδείν»

Το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού ξεκινά

Φτάνουμε στο Ξυλόκαστρο την Παρασκευή, 12 Μαΐου. Η πρώτη επίσκεψη γίνεται στον Πευκιά Ξυλοκάστρου. Εκεί μας περιμένει η Μαρία Γιάννου, που είναι μέλος του Trikala Network, επιχειρηματίας με ξενώνες στα Τρίκαλα και σημαντικός χορηγός, μιας και φιλοξενεί μέλη των εκδρομέων. Η Μαρία γίνεται το νέο μέλος της παρέας που θα συνοδεύσει την εκδρομή μας.

«Το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού έχει ξεκινήσει», τους λέμε. Και κάθε κρυμμένος θησαυρός που σέβεται τον εαυτό του δεν θα μπορούσε να μην έχει έναν χάρτη! Έτσι κι εμείς, μοιράσαμε στους φιλοξενούμενούς μας έναν πάπυρο, γεμάτο από γρίφους και υπαινιγμούς για όσα θα επισκέπτονταν στη συνέχεια. Δίπλα από τα στοιχεία αυτά υπήρχαν QR codes, με κείμενα που έδιναν περισσότερες πληροφορίες για κάθε ένα από τα μέρη.

Ο στόχος της πράξης μας αυτής είναι διττός. Αφενός θέλαμε να εντείνουμε την προσδοκία, να βγάλουμε από μέσα τους το κρυμμένο παιδί που αναζητά, που παίζει και ανακαλύπτει κάτι καινούργιο το οποίο αγκαλιάζεται με μια νέα εμπειρία. Αφετέρου, έπρεπε να τους δώσουμε την ασφάλεια ότι έχουν έτοιμο υλικό στο οποίο μπορούν να ανατρέξουν για να δομήσουν τα κείμενά τους, όταν αποφασίσουν να γράψουν το περιεχόμενό τους και να πραγματοποιήσουν τις σημαντικές για την περιοχή μας αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής τους δικτύωσης.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορούσαν να απολαύσουν ανέμελοι το ταξίδι τους!

Customer experience, λοιπόν, check. ✅

Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και… η ιστορία μας

Αφού διανύσαμε όλον τον Πευκιά κουβεντιάζοντας και βγάζοντας φωτογραφίες και βίντεο, καταλήξαμε στη βίλα του Σικελιανού. Τους εξηγήσαμε ποιος ήταν. Τους είπαμε για το έργο, το όραμα, την αγάπη του για την αρχαία Ελλάδα και τους αναλύσαμε πώς ο ίδιος έγινε ορόσημο για την ευρύτερη περιοχή, τόσο του Πευκιά, όσο και των Τρικάλων.

Στο σημείο, μας υποδέχθηκε το προσωπικό του ξενοδοχείου «Sikyon Coast» και μας έκανε μια περιήγηση στα δωμάτια της βίλας που μόλις αυτή ολοκληρώθηκε, καταλήξαμε στο εστιατόριο για ένα γρήγορο σνακ. Ο chef, με τη βοήθεια των σερβιτόρων, μας εξήγησε κάθε γεύση που είχε ετοιμάσει για εμάς και μας κέρασε υπέροχες, μοναδικές δημιουργίες του, τις οποίες απολαύσαμε με θέα τη θάλασσα.

Στη συνέχεια, περνώντας από το Καμάρι, κάναμε μια στάση τόσο στο λαογραφικό μουσείο όπου τους δείξαμε τα αντικείμενα και τους μυήσαμε στην αγροτική και τη σχολική ζωή της Ελλάδας μιας άλλης εποχής. Με μεγάλο ενδιαφέρον μάς άκουσαν και ρώτησαν πληροφορίες σαν να θέλουν να γίνουν ένα με τη δική μας ιστορία, η οποία συμπληρώθηκε από μια πολιτική νότα. Στην τελευταία, ρόλο έπαιξε η στάση στο σπίτι του Π. Τσαλδάρη, λίγα μέτρα πιο κάτω από το μουσείο, όπου οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να βγάλουν φωτογραφία το όμορφο νεοκλασικό και να ακούσουν για τον συντοπίτη μας, κάτω από τις βουκαμβίλιες και τα πεύκα.

Άλλωστε, πόσες φορές έχει κανείς την ευκαιρία να κολυμπήσει δίπλα στο σπίτι ενός σπουδαίου Πρωθυπουργού;

Εβροστίνα – Η θρησκευτική περιήγηση και το πικνίκ

Αναχωρούμε για την Εβροστίνα (ή αλλιώς Ζάχολη), όπου κάνουμε δύο στάσεις για θρησκευτική περιήγηση. Η μία γίνεται στην Παναγία των Καταφυγίων (την Καταφυγιώτισσα), ένα από τα πιο «instagramικά» σημεία της περιοχής, με τη μαγευτική θέα, τη σημαντική ιστορία και τις όμορφες γωνιές.

Για τη συνέχεια, σταματάμε στον Άγιο Γεώργιο με τους 17 τρούλους, όπου αναφέρουμε την ιστορία του ναού και αναλύουμε τον συμβολισμό του. Όταν άκουσαν για τις «39 ημέρες» που χρειάστηκαν οι τότε κάτοικοι του χωριού για να χτίσουν την εκκλησία, εξεπλάγησαν. Λίγο τα drones που είχαν πάρει φωτιά, λίγο οι ψίθυροί τους που αφορούσαν στην πληροφορία που προσπαθούσαν να χωνέψουν… υπήρχε μια βοή παραγωγική, σαν αυτή του μελισσιού, με ανταλλαγή εκθειαστικών σχολίων για τον ναό και την ιστορία του.

Παίρνουμε τη σκάλα πίσω από τον Άγιο Γεώργιο και κατεβαίνουμε στο χωριό, όπου βρίσκουμε τους ιδιοκτήτες των εστιατορίων να μας περιμένουν με γεμάτα χέρια. Το κρέας ψηνόταν στα κάρβουνα στο «Αρχοντικό της Ζάχολης» και μαγειρευτές vegetarian επιλογές ήταν έτοιμες, σε πακέτα από το μαγαζί «Ο Κοραής» για να καταλήξουν στο ρέμα των μύλων όπου ακολουθούσε πικνίκ. Μόλις φθάσαμε, μας περίμενε ο κ. Δημήτρης Κίσσας, τοπικός οινοπαραγωγός και χορηγός της εκδρομής που μας έκανε την τιμή να μας χαρίσει κάποια από τα μυστικά, τα ανομολόγητα και τα μοναδικά στοιχεία της παρασκευής του κρασιού. Άραγε, πόσο μεράκι, πόσος ερωτισμός χωρά σε ένα δημιούργημα που γίνεται με αγάπη και φροντίδα;

Κάναμε μια βόλτα στο ρέμα. Παίξαμε, γελάσαμε, δροσίσαμε χέρια και πόδια στους μικρούς καταρράκτες, βγάλαμε φωτογραφίες, βουτηχτήκαμε στις παπαρούνες που βρίσκαμε παντού και πήραμε τον δρόμο για τους ξενώνες.

Η πρώτη επαφή με τα Τρίκαλα Κορινθίας

Η πρώτη επαφή με τα Τρίκαλα έγινε το απόγευμα, όταν πλέον γυρίσαμε και αρχίσαμε να αφήνουμε σταδιακά στους ξενώνες τους φιλοξενούμενούς μας, που έμεναν διάσπαρτα, στα Κάτω, τα Μεσαία και τα Άνω Τρίκαλα. Ξεκουράστηκαν για λίγο, έκαναν το μπάνιο τους και λίγες ώρες αργότερα βρεθήκαμε όλοι μαζί, όπου ακολούθησε ελαφρύ γεύμα δίπλα στο τζάκι του καταστήματος «ο Πλάτανος», όπου μας εξυπηρέτησε η γλυκιά Ελένη.

Τσουγκρίσαμε, κάναμε τον απολογισμό της ημέρας και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη το πρωί.

Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι τα καταλύματα που φιλοξένησαν τους bloggers ήταν χορηγίες των: 

• Ξενώνας Εν Αρχή
• Ξενώνας Νικόλ
• Ξενώνας Αίπυτος
• Ξενώνας Πετράδι 
• Ξενοδοχείο Χελυδορέα
• Ξενώνας Πέρα Αλώνια
• Ξενώνας Παλιόκαστρο
• Ξενώνας "ΤΟ ΚΟΝΑΚΙ"

Η ιππική εμπειρία στο Ρέθι

Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει. Όλοι το ξέρουν αυτό! Γι’ αυτό και η μέρα μας ξεκίνησε με ένα καλό πρωινό, που προσφέρθηκε από το Αλφαβητάριο των Κ. Τρικάλων. Καφέδες, χυμοί, μαρμελάδες παραγωγής τους, ειδικά ψωμιά και τοπικές πίτες είχαν την τιμητική τους.

Έχοντας χορτάσει για τα καλά, ξεκινήσαμε για Ρέθι, όπου μας υποδέχθηκαν ο ευγενικός Ερμής, γιος του ιδιοκτήτη του Κέντρου Ελεύθερης Ιππασίας. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες. Οι μεν καβάλησαν τα άλογα και ξεκίνησαν την περιπέτειά τους και οι δε περιηγηθήκαμε στους αμπελώνες και καταλήξαμε στη φάρμα του «Φύση και Όν» όπου μας κέρασαν καφέ της αρεσκείας μας. Ύστερα η δεύτερη ομάδα πήρε τη θέση της πρώτης, ακολούθησε την ίδια διαδρομή με τα άλογα και κάπου εκεί είπαμε αντίο στο Ρέθι και τους οικοδεσπότες.

Πεζοπορία στον καταρράκτη των Τρικάλων

Πριν περίπου έναν χρόνο, μια ομάδα Τρικαλιτών εκτελούσε κάποιες κατασκευαστικές εργασίες. Ο αέρας ήταν δυνατός και ένας περίεργος, απροσδιόριστος θόρυβος ακουγόταν από το βάθος. Η περιέργεια των παρευρισκόμενων νίκησε τον φόβο τους και αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον άνεμο. Ύστερα από μια δύσβατη κατάβαση, βρέθηκαν μπροστά σε έναν υπέροχο, επιβλητικό καταρράκτη που έμελλε να αποτελέσει άλλο ένα αξιοθέατο για την περιοχή. Το οποίο φυσικά δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μας…

Έτσι κι εμείς ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας. Με πρωτοβουλία των ντόπιων, στο σημείο έχουν πλέον μπει ταμπέλες, σχοινιά, μια όμορφη, αυτοσχέδια γέφυρα και έχει δημιουργηθεί μονοπάτι που οδηγεί στον καταρράκτη. Στην προσπάθειά μας αυτή είχαμε ως συνοδοιπόρους την κ. Ιλιάνα Πιτσιλίδου και τον κ. Θοδωρή Πανταζάκο, επιχειρηματίες της περιοχής που βοήθησαν στην ομαλή έκβαση της εκδρομής κι έκαναν το ταξίδι μας ακόμη πιο ευχάριστο, αλλά και snacks – χορηγία της τοπικής επιχείρησης Thirsty fruits.

Βόλτα στο χιονοδρομικό της Ζήρειας με τα snow buggies

Το χιονοδρομικό κέντρο της Ζήρειας κλείνει πάντοτε τον Απρίλιο για σεζόν. Όμως, οι φίλοι και υπεύθυνοι του χώρου, μας έκαναν τη χάρη, άνοιξαν το Χιονοδρομικό για να μας εξυπηρετήσουν και μας υποδέχθηκαν με χαμόγελο. Αμέσως οι φιλοξενούμενοί μας χωρίστηκαν σε δυάδες και μπήκαν στα buggies, χορηγία της Explore Ziria για βόλτα στο βουνό, συνοδεία προσωπικού ασφαλείας και ξενάγησης.

Μόλις επέστρεψαν από τη βόλτα, τους περίμενε ένα μπρίκι, βότανα και κούπες. Γιατί βόλτα στη Ζήρεια χωρίς γεύση από τσάι του βουνού και μέντα, δεν γινόταν να υπάρξει! Η Ιλιάνα είχε αναλάβει τον ρόλο της barista κι οι υπόλοιποι ακούγαμε, μυρίζαμε τα αχνιστά αρώματα και… κρατούσαμε σημειώσεις!

Μια στάση στο μοναστήρι του Αγίου Βλασίου και φαγητό πέντε αστέρων

Υπάρχει ένα μοναστήρι με υπέροχη αυλή. Ένα μοναστήρι ιστορικό, που αποτελεί σήμα κατατεθέν για την ιστορία των Τρικάλων αλλά και ευρύτερα του Δήμου μας. Είναι αυτό του Αγίου Βλασίου, που βρίσκεται στα Άνω Τρίκαλα, διαθέτει μια μοναχή και αν είσαι τυχερός και την πετύχεις, θα σε κεράσει λουκούμι, καφέ και νερό. Μπορεί εμείς καφέ να μην ήπιαμε, μιας και μας περίμενε γεύμα 5 αστέρων στο Καταφύγιο Γεύσεων, αλλά και φωτογραφίες βγάλαμε και μιλήσαμε για τη σημασία του ιστορικού πλατάνου και λουκουμάκι τσιμπήσαμε. Είχαμε πρόγραμμα! 😉

Κάπως έτσι, κάναμε μια πρώτη στάση φαγητού στο Καταφύγιο Γεύσεων, όπου ο ιδιοκτήτης κ. Δημήτρης Λαούδης μάς εξήγησε για την παρασκευή και το περιεχόμενο κάθε πιάτου που ετοίμασε ο ίδιος και η ομάδα του για εμάς. Φάγαμε, επισκεφθήκαμε σύντομα το κατάστημα με τα παραδοσιακά προϊόντα και στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε στα δωμάτιά μας για ξεκούραση μέχρι το βράδυ.

Τρίκαλα by night – Μια όμορφη ιστορία που γράφεται με γεύσεις και ποτάκι

Το βουνό έχει κρύο, το κρύο ανακουφίζεται από το τζάκι και το τζάκι ανοίγει την όρεξη. Καταλαβαίνετε πού πάει η συζήτηση, πιστεύω. Ακριβώς εκεί που φαντάζεστε. Σε μια εξαιρετική εξυπηρέτηση και στις νόστιμες γεύσεις για όλα τα γούστα που μας πρόσφερε το κατάστημα «Στου Δεκλερή». Βρεθήκαμε κατά τις 21.00. Μπορεί να είχαμε φάει εξίσου εξαιρετικά το μεσημέρι, αλλά το ψητό τραβιέται το βράδυ. Είτε είναι vegan, είτε όχι. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να εκφράσουμε κι εμείς την ευγνωμοσύνη μας για το όμορφο διήμερο και να δώσουμε στον καθένα τη γεύση και τα αρώματα από τον τόπο μας. Κι ήταν όλες μας οι αναμνήσεις σε ένα κουτί. Κυριολεκτικά.

Η ώρα πέρασε, τα χασμουρητά ξεκίνησαν και κάπως έτσι, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Μέχρι να τα ξαναπούμε λίγες ώρες μετά.

Το αντίο στα Τρίκαλα και το φωτογραφικό αποτύπωμα στην Καρυά

Το επόμενο πρωί όλοι ήταν έτοιμοι από νωρίς. Μέχρι τις 8.30 είχαμε μαζευτεί στο κατάστημα «Κιβωτός», όπου μας περίμενε η κ. Πέννυ Γιαλκέτση, με πλατύ χαμόγελο κι έτοιμη να μας προσφέρει πρωινό. Συντροφιά της είχε την Ιλιάνα (την εξαιρετική barista – οδηγό βουνού – βοηθό κι επιχειρηματία που λέγαμε πριν; Ε, αυτήν!) η οποία βοήθησε στην παραγγελιοληψία και στο σερβίρισμα, μαζί με το προσωπικό της επιχείρησης.

Αφού φάγαμε και επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν, κάναμε μια στάση στην καταπράσινη και ιστορική Καρυά, όπου βγάλαμε φωτογραφίες και βίντεο όλοι μαζί, αγκαλιασμένοι και (οριακά) συγκινημένοι.

Η μετάβαση στον Φενεό και στη Λίμνη Δόξα

Η Λίμνη Δόξα δεν έχει χαρακτηριστεί τυχαία ως «μικρή Ελβετία της Κορινθίας». Πρόκειται για έναν πανέμορφο τόπο, που κάνει ακόμα και τους πιο μποέμ να θέλουν να ερωτευθούν! Είναι ένα μέρος γαλήνιο, με άπειρες επιλογές και δραστηριότητες. Εμείς, λοιπόν, πραγματοποιήσαμε επίσκεψη και περιήγηση στις δύο ιστορικές μονές και φυσικά, μια πολύωρη βόλτα με τα υδροποδήλατα. Μπήκαμε ανά δύο στα ποδήλατα, κάναμε βόλτες στη λίμνη, αποτυπώσαμε τις στιγμές μας, γευθήκαμε γλυκό τριαντάφυλλο και τοπικά καλούδια και δώσαμε στους φιλοξενούμενούς μας ένα lunch box, το οποίο μας είχε ετοιμάσει το Mangiare.

Μια υπόσχεση και ένας πανανθρώπινος κώδικας επικοινωνίας
Κάθε γλώσσα αποτελεί ένα σύστημα από σύμβολα πολιτισμού, κοινωνιολογικών αναφορών και συναισθημάτων. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει με απλά λόγια ότι μπορείς να μεταφράσεις λέξεις ή φράσεις, αλλά δεν μπορείς να αποδώσεις πάντα και στο 100% τι σημαίνει η λέξη ή η φράση αυτή για σένα και το κοινωνικό σύνολο στο οποίο εντάσσεσαι. Όμως, ακόμη κι αν δεν μπορείς να αποδώσεις στο 100% τη φράση «εις το επανιδείν» σε μια άλλη γλώσσα για παράδειγμα, μπορείς πάντοτε να σφίξεις κάποιον στην αγκαλιά σου. Γιατί η αγκαλιά δεν έχει γλώσσα. Δεν έχει θρησκεία ή εθνικότητα. Είναι σαν τη μουσική, σαν τον αθλητισμό. Είναι ανάγκη και υπήρχε μέσα μας από καταβολής κόσμου.

Έτσι κι η δική μας αγκαλιά ήταν μια υπόσχεση για σύντομη επάνοδο. Γιατί ακόμη κι αν οι φίλοι σου είναι νεοαποκτηθέντες, παραμένουν φίλοι. Και με τους φίλους, θέλεις πάντα να βρίσκεσαι και να μιλάς. Με τους φίλους θέλεις να αγκαλιάζεσαι.

Εις το επανιδείν.