Τη Λυκοποριά θα τη βρεις πολύ κοντά στο Δερβένι. Πρόκειται για ένα πανέμορφο μέρος που λούζεται από θαλασσινό νερό, από ηλιαχτίδες και -αρκετά συχνά- από το γνωστό αεράκι της περιοχής, προσελκύοντας διαρκώς εκδρομείς αλλά και λάτρεις των θαλάσσιων sports.
Για να φθάσεις εκεί, δεν θα ταλαιπωρηθείς καθόλου, μιας και ο προαστιακός πραγματοποιεί στάση στο μέρος, ενώ στην εθνική οδό η έξοδος «Λυκοποριά» βγάζει τον ταξιδιώτη σε κυκλικό κόμβο, οδηγώντας τον πολύ εύκολα στο χωριό. Από την άλλη, αν θέλει κανείς να οδηγήσει κατά μήκος της παραλίας, απολαμβάνοντας το μοναδικό τοπίο της περιοχής μας, προτείνεται και η παλαιά Εθνική οδός Κορίνθου – Πατρών, μιας και ο εσωτερικός δρόμος που εξυπηρετεί τους κατοίκους της περιοχής είναι σε αρκετά καλή κατάσταση.
Όπως η ευρύτερη παραθαλάσσια περιοχή, έτσι κι η Λυκοποριά προτείνεται για καλοκαιρινές διακοπές, περιπάτους, windsurfing και πολλές ακόμη αθλητικές δραστηριότητες για «μύστες» των sports. Παράλληλα, διαθέτει πολλά μαγαζιά καφεστίασης, mini market, μπαράκι, φούρνο και φαρμακείο. Με λίγα λόγια, ό,τι χρειάζεται κανείς για να είναι αυτάρκης στις διακοπές αλλά και την καθημερινότητά του.
Λυκοποριά - Οι διαφορετικές εκδοχές της ονομασίας της
Προτού λάβει το σημερινό του τοπωνύμιο, το μέρος λεγόταν «Αβγό», όπως ακριβώς αποκαλούμε έναν από τους λόφους της περιοχής. Όμως, η ονομασία «Λυκοποριά», αν και προέκυψε αργότερα, παρέμεινε ως έχει μέχρι σήμερα.
Στο άκουσμά της, αμέσως στο νου μας έρχεται η προφανής σύζευξη των λέξεων «λύκος» και «πορεία». Είναι όμως αυτή η πραγματική προέλευση της ονομασίας ή μήπως πρόκειται για μια ακόμη παρανόηση ιστορικών στοιχείων; Πράγματι, η επικρατέστερη εκδοχή για την ονοματοδοσία αποδίδεται στη διέλευση λύκων από την περιοχή «ποριά». Πρόκειται για τον δρόμο που μας πηγαίνει στο χωριό «Καλλιθέα» (ή «Σκουπαίικα», όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι), από την οποία αναφέρεται ότι περνούσαν λύκοι, μιας και στη Λυκοποριά επικρατούσε ένα άγριο τοπίο από πεύκα, καλαμιές κ.ά.
Η δεύτερη εκδοχή εστιάζεται στο λατινικό «lux», που σημαίνει φως. Σύμφωνα με αυτήν, οι πρώτοι κάτοικοι εντυπωσιάστηκαν από το φως που έλουζε το χωριό από τη χαραυγή μέχρι το λυκόφως κι έτσι, θέλησαν να δώσουν στον νέο τόπο κατοικίας τους ένα τοπωνύμιο που να του ταιριάζει απόλυτα. Έτσι, αναφέρθηκαν στην πορεία του φωτός (lucis – πορεία) και εντέλει, στη Λυκοποριά. Ενισχύοντας την εν λόγω πλευρά της ιστορίας, ο Αντώνης Μηλιαράκης προτρέπει σε ένα από τα βιβλία του τους κατοίκους να διορθώσουν την ονομασία σε «Λυκοπορειά».
Οι κάτοικοι της Λυκοποριάς - Λίγα λόγια για την καταγωγή τους
Οι «Λυκοποραίοι», όπως αποκαλούμε τους ντόπιους, δεν είναι γηγενείς, αλλά Ζαχολίτες, δηλαδή προέρχονται από τη Ζάχολη ή Εβροστίνα, που τα παλιά χρόνια θεωρείτο κεφαλοχώρι. Η μεγάλη μετακίνηση των Ζαχολιτών έγινε το 1886 όταν κατασκευάστηκε η σιδηροδρομική γραμμή της περιοχής. Όσοι κατέφθασαν στον τόπο αντίκρισαν ένα άγονο τοπίο που σταδιακά άρχισαν να περιποιούνται και να το μετατρέπουν σε καλλιεργήσιμη γη.
Αρχικά, την τιμητική τους είχαν οι ελιές, τα αμπέλια, το σιτάρι, το κριθάρι, ο βίκος, το τριφύλλι, τα δημητριακά, τα όσπρια. Όμως, ιδιαίτερη θέση είχε η μαύρη σταφίδα, γνωστότερη ως «κορινθιακή». Αργότερα, με τη συμβολή του δασκάλου Γκολφινόπουλου, ο οποίος διεύρυνε το πνεύμα και τις αγροτικές γνώσεις των Λυκοποραίων, οι ντόπιοι κατόρθωσαν να ξεφύγουν από την ανέχεια που είχε δημιουργήσει η σταφιδική κρίση.
Στην περιοχή ιδρύθηκε πρότυπο αγροκήπιο, που έδωσε τη σκυτάλη σε νέες καλλιέργειες. Κάποιες από αυτές μάλιστα, έγιναν γνωστές σε ολόκληρη την Ελλάδα και είναι η ποικιλία των αχλαδιών «κοντούλες Λυκοποριάς», καθώς επίσης και τα «βερίκοκα Διαμαντοπούλου».
Θρησκευτικό αίσθημα - Οι κεντρικοί ναοί
Θα ξεκινήσουμε την αναφορά μας από την Μητρόπολη του χωριού, τον Άγιο Νικόλαο. Πρόκειται για τον κεντρικό ναό του χωριού, ο οποίος βρίσκεται προς το τέλος της Λυκοποριάς και είναι πετρόκτιστος, σταυροειδής, χωρίς τρούλο. Η ανοικοδόμησή του ξεκίνησε το 1905 και ολοκληρώθηκε το 1909. Παλαιότερα, στο ίδιο σημείο όπου σήμερα βρίσκεται ο μητροπολιτικός ναός υπήρχε ένα μικρό εκκλησάκι, με πολιούχο επίσης τον Άγιο Νικόλαο.
Αφότου ολοκληρώθηκε ο ναός του Αγίου Νικολάου, πολλοί κάτοικοι άρχισαν να έρχονται σε ρήξη. Ο λόγος ήταν η τοποθεσία του μεγάλου ναού, η οποία δεν εξυπηρετούσε το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων, με δεδομένο ότι πλέον ο οικισμός της Λυκοποριάς είχε αρχίσει να εκτείνεται προς την αντίθετη πλευρά, δηλαδή προς το Ξυλόκαστρο. Ως αποτέλεσμα, το 1912- 1913 οικοδομήθηκε και δεύτερος ναός, ο Άγιος Γεώργιος, που βρίσκεται στην άλλη πλευρά της Λυκοποριάς.
Οι εκκλησίες του χωριού – 7 σε αριθμό
Το μεγάλο θρησκευτικό αίσθημα των Λυκοποραίων είναι εξαιρετικά εμφανές. Τόσο στις Κυριακάτικες λειτουργίες, όσο και στις γιορτές των Αγίων, οι ντόπιοι δεν παραλείπουν να παραστούν στην εκκλησία, προσφέροντας τον οβολό, το πρόσφορο και ό,τι άλλο επιτάσσει η εκάστοτε χριστιανική τελετουργία.
Απόδειξη της μεγάλης πίστης τους αποτελούν και τα πολλά ξωκκλήσια του χωριού, που γιορτάζονται από τους θρησκόληπτους και καθένα από αυτά διαθέτει τη δική του -μικρή ή μεγαλύτερη- ιστορία.
- Άγιος Νικόλαος, ο «εν Βουνένοις»: Πρόκειται για ένα μικρό εκκλησάκι που θα βρει κανείς στην είσοδο του χωριού «Καλλιθέα» ή «Σκουπαίικα», όπως αναφέρεται και στην αρχή του κειμένου. Είναι ένα μικρό εκκλησάκι που γιορτάζεται στις 9 Μαΐου και υπάρχει από την τουρκοκρατία ακόμη.
- Προφήτης Ηλίας: Το γιορτάζουν οι πιστοί στις 7 Ιουλίου και θα το βρει κανείς στην κορυφή του όρους «Αυγό». Αποτελεί κτίσμα του 19ου αιώνα και κτήτορας της εκκλησίας ήταν ο Ε. Κάσσιος, που έχτισε την εκκλησία έπειτα από όραμα που είδε ο επτάχρονος γιος του.
- Κοίμηση της Θεοτόκου: Η εκκλησία αυτή χτίστηκε το 1956 από τον δωρητή Ι. Γκολφινόπουλο και γιορτάζεται τον Δεκαπενταύγουστο. Θα τη βρει κανείς στην τοποθεσία «Μαγούλα» Λυκοποριάς.
- Όσιος Λουκάς: Το παρεκκλήσι του Οσίου Λουκά ξεκίνησε να ανοικοδομείται το 1995, η πρώτη Λειτουργία τελέσθηκε 4 χρόνια αργότερα. Το εκκλησάκι γιορτάζεται στις 3 Μαΐου.
- Άγιος Φανούριος: Η εκκλησία του Αγίου Φανουρίου εγκαινιάστηκε το 1971 και γιορτάζεται στις 27 Αυγούστου. Τον Άγιο τιμούν κάθε χρόνο πιστοί και από τις δύο ενορίες, ενώ πολλές ημέρες του έτους, οι ενορίτισσες καταφθάνουν με φανουρόπιτες, τις οποίες ευλογεί ο ιερέας.
- Άγιος Νεκτάριος & Άγιος Παντελεήμονας: Από το προαύλιο του Αγίου Φανουρίου οδηγούμαστε στον δισυπόστατο ναό Αγίου Νεκταρίου & Αγίου Παντελεήμονα. Ο ναός ανεγέρθηκε τα έτη 1989 – 1991. Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 9 Νοεμβρίου και 27 Ιουλίου, αντίστοιχα.
Η Λυκοποριά σήμερα, με μια ματιά
Όμορφη, ηλιόλουστη, με πινελιές από το «χωριό» όπως το έχουμε πάντα στο μυαλό μας, η Λυκοποριά διαχρονικά αποτελεί έναν αγαπημένο προορισμό τόσο για μονοήμερη εκδρομή, όσο και για διακοπές την άνοιξη, το καλοκαίρι αλλά και στις αρχές του φθινοπώρου. Πρόκειται για ένα τοπίο που μοιάζει με θαλασσογραφία και αποζημιώνει κάθε ταξιδιώτη.
Τα ταβερνάκια του που προσφέρουν ψάρι και ψητά σε κάθε «απαιτητικό ουρανίσκο», προτιμώνται από πολλούς ταξιδιώτες, οι οποίοι κάνουν μια στάση στη Λυκοποριά, επιλέγοντας να ξεκουραστούν στον τόπο. Φυσικά, από την περιήγηση δεν μπορεί να λείψει ο φάρος που θα βρει κανείς μέσα στο χωριό, αλλά ούτε και ο παλιός σιδηροδρομικός σταθμός, με τις ράγες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε ταινίες.
Το όμορφο μικρό κτήριο στο οποίο ζούσε ο σταθμάρχης με την οικογένειά του προτείνονται ως σημείο ξενάγησης, στο οποίο μπορεί να βγάλει κανείς όμορφες φωτογραφίες και να περπατήσει στα σοκάκια του χωριού. Σημάδι μιας αλλοτινής εποχής είναι και ο ανακαινισμένος μύλος που μπορεί κανείς να επισκεφθεί κατόπιν συνεννόησης, αλλά και η παλιά γέφυρα που βρίσκεται λίγο πιο κάτω από τον κυκλικό κόμβο.Τέλος, αν τύχει κι έρθεις σε μέρα προπόνησης ή αγώνα, μπορείς να περάσεις από το γήπεδο της Λυκοποριάς και να ενώσεις τη φωνή σου με αυτές των υπόλοιπων ποδοσφαιρικών φιλάθλων.
Τι λες; Πάμε Λυκοποριά;
*** Γράφει η Ιωάννα Δούρη, Comms & Marketing Manager
