4 αφηγητές της περιοχής μας θυμούνται…

*Γράφει η Ιωάννα Δούρη

Αφηγήσου τη δική σου ιστορία για όποιο μέρος της περιοχής μας θέλεις και δες τo κείμενο και το όνομά σου, δημοσιευμένα στο #blog_of_the_town! Στείλε στο Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. το κείμενό σου, με θέμα «BLOG».

Στο πλαίσιο της έρευνας που πραγματοποιείται τους τελευταίους μήνες στον Δήμο μας και αποβλέπει στην τουριστική προβολή της περιοχής, συντίθεται, μεταξύ άλλων, ένας μεγάλος ιστορικός χάρτης που ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα και καταλήγει στο σήμερα.

Οι αφηγητές μας στέκονται σε σημαντικά γεγονότα του χθες, τα συμπλέκουν με μνημεία, γωνιές της περιοχής, με ιστορίες ή άλλους λαϊκούς θρύλους, φέρνοντάς τα όλα μαζί στη συζήτηση. Κάπως έτσι γίνονται οι καταγραφές μας. Δική μας δουλειά ως ερευνητές είναι να κατηγοριοποιούμε τα γεγονότα, τις λαϊκές ρήσεις και την παράδοση κι από όλα αυτά μαζί, να εξάγουμε χρήσιμα δεδομένα.

Ο ένας άκουσε, ο άλλος έζησε, ένας τρίτος υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας. Εμείς, ως υποδοχείς των αφηγήσεων, άλλοτε παραθέτουμε τα γεγονότα όπως μας τα περιέγραψαν κι άλλοτε, θέλοντας να απαλύνουμε τις πληγές του συλλογικού τραύματος, επιλέγουμε να κλείσουμε το μαγνητόφωνο από σεβασμό σε όσα μας εκμυστηρεύονται και να αφήσουμε ορισμένες πληροφορίες στη λήθη. Η ιστορία μας αποτελεί και μια πυξίδα, η οποία δείχνει την πορεία μας στον χρόνο. Μας μαθαίνει για τη διαμόρφωση του κοινωνικοπολιτικού μας τοπίου.

Γιατί το τάδε χωριό χαρακτηρίζεται ως «αριστερό» ή «δεξιό»; Πώς τα γεγονότα επηρέασαν κάποιες οικογένειες, οι οποίες έφυγαν από ένα μέρος; Τι συνέβη όταν ο πόλεμος τελείωσε και πώς η ταραγμένη πολιτική περίοδος που ακολούθησε τον Β’ Παγκόσμιο έμεινε στο χθες και οι άνθρωποι στα μικρά μέρη, κατάφεραν να ισορροπήσουν και να αφήσουν πίσω τους παλιές έχθρες; Δεν θα αναφερθούμε σε όλα αυτά, παρά θα εστιάσουμε σε γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή μας κατά την περίοδο της Κατοχής.

Ακολουθούν προφορικές αφηγήσεις, όπως μας τις μετέφεραν οι άνθρωποι που με χαρά μάς παραχώρησαν τις συνεντεύξεις. Ένας από αυτούς έχει φύγει από τη ζωή.

«Η γιαγιά μου, μου εξιστόρησε ότι κάποια στιγμή, το χωριό ενημερώθηκε πως έρχονταν οι Γερμανοί. Έφυγε ο παππούς μου και όλοι οι άντρες του χωριού, μαζί με πολλές γυναίκες. Η γιαγιά μου έμεινε με τα παιδιά – πού να πάει με τόσα παιδιά; - και της άφησε και η αδερφή του παππού μου άλλα δύο – τρία δικά της, για να φύγει κι εκείνη. Ενώ είναι στο σπίτι, μπαίνει ο Γερμανός μέσα, μαζί με έναν άλλον, ο οποίος κρυβόταν (σ.σ. κουκουλοφόρος).

Ο δεύτερος προσποιείτο ότι προσπαθούσε να μιλήσει σπαστά ελληνικά, αλλά φαινόταν ότι ήταν Έλληνας από την προφορά. Ο Γερμανός, ο αξιωματικός, που φάνηκε ότι ήταν αξιόλογος άνθρωπος, μόλις ο άλλος βγήκε έξω, μην μπορώντας να συνεννοηθεί με τη γιαγιά μου, έβγαλε μια φωτογραφία από το πορτοφόλι και της έδειξε τα παιδιά του, για να της πει ότι είχε κι αυτός παιδιά στη Γερμανία».

«Ο Θανάσης Κλιτσινιώτης που ήταν ο διερμηνέας των Γερμανών, με το παρατσούκλι “Κωνσταντάρας”, ήταν δάσκαλος που είχε σπουδάσει στη Γερμανία και ήξερε Γερμανικά. Αυτός ο άνθρωπος, λοιπόν, είχε δικαστεί, έχει χλευαστεί κι έχει καταγραφεί στην ιστορία ως καταδότης, μιας και ήταν διερμηνέας των Γερμανών.

Εγώ τον γνώρισα φατσικά, όχι ως άνθρωπο, όμως έχω από τον παππού μου (…) που μου είπε ότι ήταν ο καλύτερος άνθρωπος και δεν πήγε στους Γερμανούς, για να κάνει κακό. Και δεν έκανε κακό. Πρώτα - πρώτα, ο παππούς μου... Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στο σπίτι, ήταν στο κρεβάτι γιατί είχε κάνει εγχείρηση, και του λέει “Παναγή, μην κουνιέσαι, δεν θα σε πειράξει κανείς”. Πάει, λοιπόν, στον Γερμανό και του λέει “αυτός είναι άρρωστος”. Κι έτσι, δεν τον πείραξαν.

Αλλά και πάρα πολλούς άλλους ανθρώπους δεν τους πείραξε. Πλήρωσε ότι ήταν διερμηνέας των Γερμανών».

«Υπήρξαν στο χωριό λίγα ραδιόφωνα με μπαταρίες που είχαν φέρει μετανάστες από την Αμερική κι έτσι μάθαμε για την κήρυξη του πολέμου. Οι καμπάνες χτυπούσαν συνέχεια και το ραδιόφωνο έλεγε “καλούνται υπό τα όπλα οι κλάσεις από το 1930 έως 1939”.

Τα γεγονότα του μετώπου τα μαθαίναμε από το ραδιόφωνο. Πολλές φορές ήμαστε στους αγρούς για δουλειές και ακούγαμε τις καμπάνες που χτυπούσαν σε γρήγορο ρυθμό και καταλαβαίναμε ότι ο στρατός πετύχαινε κι άλλη νίκη. Επίσης, από την αλληλογραφία των στρατιωτών μαθαίναμε λεπτομέρειες, ότι δηλαδή οι Ιταλοί πολεμούσαν φοβισμένα και με το παραμικρό, πετούσαν τα όπλα και τρέπονταν σε φυγή.

Γενικά όμως, στην αρχή ο πόλεμος βρήκε στρατό και λαό με κλονισμένο ηθικό. Ακολούθησαν οι νικηφόρες μάχες του ελληνικού στρατού και ιδίως μετά την εαρινή επίθεση των Ιταλών και του στρατού, (σ.σ. το ηθικό των Ελλήνων) αναπτερώθηκε.

Τη Μεγάλη Παρασκευή του 1941 πέρασε ένα ιταλικό αεροπλάνο παραλιακά του Κορινθιακού κόλπου και φωτογράφισε τη γέφυρα της Λυκοποριάς. Ανήμερα το Πάσχα, τη βομβάρδισαν ανεπιτυχώς, αλλά επειδή το χωριό ήταν σε απόσταση 2 χιλιομέτρων, τρέξαμε όλοι να κρυφτούμε. Μετά την πλήρη αποτυχία των Ιταλών, αναγκάστηκε η Γερμανία να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο “Μαρίτα” που προέβλεπε την κατάληψη των Βαλκανίων και συγχρόνως της Ελλάδας, όπως κι έγινε».

«Στην κατοχή δεν υπήρχε στάρι και έβαζαν βελανίδια, βίκο, ρόδια, κουκιά, λαθούρια και τα άλεθαν, τα έκαναν αλεύρι. Το βελάνι (βελανίδι) ήταν “δηλητήριο”. Τρωγόταν δηλαδή, αλλά πίκριζε. Όμως, όταν πείναγε ο άλλος και δεν είχε τι να φάει…

Μια άλλη, έκοψε ψιλά - ψιλά τα τσούτσουδα (σ.σ. το εσωτερικό από τα αραποσίτια), τα άλεσε και έκανε αλεύρι που όμως ήταν ξηρό. Το έριξε στη φωτιά και κάηκε, έγινε στάχτη. Τέτοια πείνα υπήρχε. Έτρωγαν βρούβα χωρίς λάδι. Όταν με έπιανε γρίπη, ήθελα να φάω ραδίκια πικρά, ρέγγα, σαρδέλα, αλλά τα ραδίκια τα ήθελα πολύ πικρά. Χωρίς λάδι, χωρίς λεμόνι, χωρίς τίποτα. Μόνο με αλάτι. Έτσι είχα συνηθίσει.

Συνεντεύκτρια: Στην Κατοχή πόσο χρόνων ήσασταν;

Είμαι το 1939 γεννημένος. Τους Γερμανούς κι αυτούς τους θυμάμαι. Τους Ιταλούς λίγο. Δεν υπήρχαν μόνιμοι εδώ, αλλά περαστικοί περνούσαν.

Συνεντεύκτρια: Έκαναν πλιάτσικο;

Οι Γερμανοί δεν έκαναν τέτοια, οι Ιταλοί έπαιρναν κότες. Οι Γερμανοί ήταν περήφανοι.

Είχε γίνει και μια μάχη εδώ με τους Γερμανούς. (…) Οι αντάρτες είχαν πάει στο πάνω μέρος και σκότωσαν έναν Γερμανό. Οι Γερμανοί ήταν λίγοι, φοβήθηκαν κι έφυγαν, αλλά την άλλη μέρα ήρθαν για να τον πάρουν. Και βομβάρδιζαν από τα Τρίκαλα μέχρι κάτω. Το μεγαλύτερο μέρος του χωριού είχε πάει στο δάσος και ακούγαμε να πέφτουν οι οβίδες. Έπεφταν σε σημεία και άλλες έσκαγαν, άλλες όχι. Γυναίκες φώναζαν, παιδιά έκλαιγαν, σκυλιά να γαβγίζουν, γαϊδούρια να γκαρίζουν, γινόταν χαμός.

Ήρθαν εδώ οι Γερμανοί, λοιπόν, μετά, αλλά στο μεσοδιάστημα αυτό, ήρθαν το πρωί και τον πήραν κάτι γριές (σ.σ. τον Γερμανό που είχαν σκοτώσει οι αντάρτες), τον πήγαν στην εκκλησία, τον έβαλαν σε 2 τάβλες με λουλουδάκια γύρω – γύρω, του άναψαν κι ένα κερί.

Μπήκαν μέσα οι Γερμανοί, το είδαν αυτό και γύρισαν κι έφυγαν. Δεν πείραξαν το χωριό. Μιλάμε για το 1943 ή 1944, που ήμουν 5-  6 χρονών».

Συνέντευξη με τον Βασίλη Κελλάρη, γυναικολόγου αναπαραγωγής, Αντιπροέδρου του μαιευτηρίου «ΜΗΤΕΡΑ» και συνιδρυτή του μη Κερδοσκοπικού Σωματείου Be-Live / Συνέντευξη - Επιμέλεια κειμένου: Ιωάννα Δούρη

Ήταν Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου όταν το παλιό δημοτικό σχολείο της κοινότητας Κάτω Λουτρού γέμισε με κόσμο, φώτα και χαρούμενες φωνές. Ντόπιοι και επισκέπτες παρευρέθηκαν στα εγκαίνια του νέου Πολιτιστικού Κέντρου Δια Βίου Μάθησης «Επαμεινώνδας Κελλάρης», μια πρωτοβουλία που έγινε με την υποστήριξη του Βασίλη Κελλάρη, του γυναικολόγου αναπαραγωγής, Αντιπροέδρου του μαιευτηρίου «ΜΗΤΕΡΑ» και συνιδρυτή του μη Κερδοσκοπικού Σωματείου Be-Live.

Τιμώντας τον παππού του, Επαμεινώνδα και τον πατέρα του, Δημήτρη που ήταν συντοπίτες μας, με καταγωγή από το Λουτρό Κορινθίας, ο ίδιος αποφάσισε να συνεισφέρει στη δημιουργία του Πνευματικού Κέντρου. Εκείνο το βράδυ μάθαμε πολλά. Ακούσαμε την ιστορία του Δημήτρη Κελλάρη, με αφηγήσεις που τον παρουσίασαν υπό το πρίσμα του συναδέλφου, του πατέρα, του φίλου και γιατρού. Είδαμε φωτογραφίες και γνωρίσαμε μέσα από περιγραφές για τον γλεντζέ γιατρό, τον εξαιρετικό επιστήμονα που καθένας από τους οικείους του είχε διαφορετικά πράγματα για να θαυμάσει και να εξιστορήσει.  

Πώς ο συντοπίτης μας που έφυγε από την Ελλάδα για την Αμερική, χωρίς να γνωρίζει καν τη γλώσσα, κατάφερε να ξεχωρίσει; Ποιες θα είναι οι δράσεις και ο σκοπός του νέου Ιδρύματος «Δημήτρης Κελλάρης», του οποίου ως έδρα ορίστηκε αυτή του Λουτρού Κορινθίας;

Ο κ. Β. Κελλάρης, που πρόθυμα μας παραχώρησε τις παρακάτω απαντήσεις, μας δείχνει έμπρακτα ότι είναι ένας από εμάς. Ότι ο τόπος σου δεν είναι απαραίτητα αυτός στον οποίο μεγάλωσες, αλλά εκείνος στον οποίο επιλέγεις να επιστρέψεις ή να προσφέρεις, αυτός που σε έκανε να νιώσεις έντονα συναισθήματα, αυτός στον οποίο βρίσκεις φίλους παλιούς και φίλους παντοτινούς. Ο Β. Κελλάρης επέστρεψε στον τόπο του, στον τόπο μας, και μας τίμησε με την παρουσία και την προσφορά του. Τον ευχαριστούμε!

Το Πνευματικό Κέντρο Δια Βίου Μάθησης «Επαμεινώνδας Κελλάρης» εγκαινιάστηκε με την ευγενική και πολύτιμη χορηγία σας το Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου. Όπως επισημάνατε στην εκδήλωση και μάλιστα, αστειευτήκατε σε σχέση με αυτό, προτιμήσατε τη λέξη «Πνευματικό» για να περιγράψετε την ταυτότητα του κέντρου. Τι σημαίνει «πνεύμα» για εσάς και πώς θεωρείτε ότι αυτό μπορεί να συμβάλει στην περαιτέρω ανάπτυξη ενός μικρού τόπου, όπως είναι το Λουτρό;

Η εγκαινίαση του Πνευματικού Κέντρου στον χώρο του παλιού σχολείου του παππού μου ήταν όνειρο ζωής για μένα. Ναι, προτίμησα να το χαρακτηρίσω «Πνευματικό», θέλοντας να δώσω ακόμα μεγαλύτερη αξία στον σκοπό λειτουργίας του στην περιοχή. Για μένα, η λέξη «πνεύμα» αντικατοπτρίζει περισσότερες από μία έννοιες. Είναι η ευφυΐα ενός ανθρώπου αλλά και η κριτική του σκέψη, είναι το ήθος και η ψυχή του. Είναι στάση ζωής προς την ουσία, το πραγματικό νόημα. Αυτό είναι και το όραμά μου. Θέλω το κέντρο αυτό να αποτελέσει πόλο έλξης, όχι μόνο για τους κατοίκους του χωριού και της ευρύτερης περιοχής αλλά και πλήθους επισκεπτών. Παιδιά και νέους, αλλά και ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας. Να φιλοξενήσει εκθέσεις, ψυχαγωγικές, ενημερωτικές και επιμορφωτικές εκδηλώσεις συντελώντας στην πνευματική, ηθική και κοινωνική διάπλαση. Να δοθεί αξία στην με τόσο κόπο και αγάπη ανακαίνιση και αξιοποίηση αυτού του χώρου.

Φαίνεται ότι, αν και το Λουτρό αποτελεί καταγωγή και όχι τον τόπο όπου μεγαλώσατε, έχετε ιδιαίτερους δεσμούς με το χωριό. Υπάρχουν παιδικές μνήμες από το Κάτω Λουτρό; Εξηγήστε μας, αν θέλετε, τι αγαπούσατε περισσότερο στον τόπο ως παιδί κι αργότερα, ως έφηβος ή ενήλικας.

Είναι πολύ δυνατά τα συναισθήματα που νιώθω για αυτό το χωριό. Και είναι πράγματι περίεργο το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να δεθεί τόσο με ένα μέρος, το οποίο δεν είναι ο τόπος στον οποίο μεγάλωσε. Οι μνήμες είναι λίγες, αλλά πολύ δυνατές. Είναι οι μικρές αποδράσεις που κάναμε με τον πατέρα μου όταν ήμουν παιδί και με καμάρι με «παρουσίαζε» στους φίλους του. Είναι η πρώτη φορά που επισκέφτηκα το χωριό μαζί με τη σύζυγό μου αλλά και αργότερα, μαζί με τα παιδιά μου. Είναι η ηρεμία που μου προσφέρει κάθε φορά που έρχομαι και η αποφόρτιση από τη δύσκολη καθημερινότητά μου.

Παρακολουθήσαμε με μεγάλο ενδιαφέρον τη δράση του Be-Live. Πώς είναι να βοηθά κανείς στο να δημιουργούνται νέες ζωές; Θέλετε να αναφερθείτε σε κάποια στιγμή με αυτούς τους νέους γονείς που κατάφεραν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, με τόσο κόπο;

Το μη κερδοσκοπικό Σωματείο Be-Live ιδρύθηκε το 2019, με σκοπό να βοηθήσει υπογόνιμα ζευγάρια που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσκολίες σε κάθε γωνιά της χώρας, με προτεραιότητα στις ακριτικές περιοχές, να αποκτήσουν παιδί. Όραμά μας αποτελεί ένα μέλλον με λιγότερα προβλήματα υπογονιμότητας και υπογεννητικότητας αλλά και η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού. Η λέξη συναρπαστικό είναι μικρή για να περιγράψει τα συναισθήματα που νιώθουμε για αυτό που προσφέρουμε. Όχι μόνο εγώ και ο συνιδρυτής της Be-Live και φίλος μου Χάρης Χηνιάδης, αλλά και όλα τα μέλη της ομάδας που εργάζονται με πολλή αγάπη, πίστη και αφοσίωση, με το ίδιο όραμα και με τους ίδιους στόχους. Στη σημερινή κοινωνία θέλουμε να δείξουμε την ανάγκη για ίσες ευκαιρίες στο όνειρο της απόκτησης ενός παιδιού. Αν και από την ίδρυση του Σωματείου έχουν γεννηθεί περισσότερα από 30 μωρά, όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την πρώτη μας επιτυχία. Το πρώτο μας ζευγάρι, το πρώτο θετικό τεστ κύησης και τη στιγμή που η Be-Live έδωσε το πρώτο της μωρό στην αγκαλιά των γονιών του, τον Μάρτιο του 2020, έναν χρόνο μετά την επίσημη ανακοίνωση για την ίδρυση της Be-Live. Το όνειρο πέτυχε, το προσωπικό μας στοίχημα κερδήθηκε! Και κάθε φορά η ίδια χαρά, η ίδια συγκίνηση.

Ανακοινώσατε προς το τέλος της εκδήλωσης τη δημιουργία ενός Ιδρύματος, που θα φέρει το όνομα του πατέρα σας και θα εδρεύει στο Κάτω Λουτρό, ενώ προσθέσατε ότι το «Δημήτρης Κελλάρης» θα δίνει προτεραιότητα στην αριστεία. Θέλετε να μας δώσετε περισσότερες πληροφορίες σε σχέση με τη δράση του Ιδρύματος;

Όπως ανέφερα, το Ίδρυμα θα είναι ανοιχτό για πολιτιστικές δράσεις που αφορούν στην τέχνη, την παράδοση, την ενημέρωση, την επιμόρφωση.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, ο πατέρας σας κυριαρχούσε σε πολλές από τις αναφορές των συναδέλφων, των φίλων του και τις δικές σας. Μάλιστα, αναφερθήκατε στο ότι ταξίδεψε μόνος του στην Αμερική και χωρίς να γνωρίζει καν αγγλικά, στην πορεία κατάφερε να ξεχωρίσει. Πώς ο «χαζός Έλληνας», όπως τον αποκαλούσαν στην αρχή, βίωσε την απόρριψη και την αμφισβήτηση στα πρώτα του βήματα; Τι σας έμαθε μέσα από τις περιγραφές του για την περίοδο εκείνη;

Στη σημερινή εποχή είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς αυτό που έκανε ο πατέρας μου. Ο Δημήτρης Κελλάρης, ξεκινώντας από αυτό εδώ το χωριό, τόλμησε να κάνει βήματα πολύ πέρα από αυτό που του όριζαν οι δυνατότητές του. Πήγε στην Αμερική, χωρίς τα αναγκαία οικονομικά εφόδια και χωρίς να μπορεί να υποστηρίξει την επικοινωνία του με τους ξένους. Πράγματι βίωσε την απόρριψη, αλλά ήθελε πολύ να πετύχει. Δούλεψε, προσπάθησε και κέρδισε την αποδοχή. Ενσωματώθηκε στην κοινωνία με αργά βήματα και απέδειξε με τον τρόπο του πόση ανάγκη είχε να εμπλουτίσει τις γνώσεις του και να υπηρετήσει την επιστήμη που τόσο πολύ αγαπούσε.

Για μένα αποτελεί πρότυπο ανθρώπου που δεν εγκαταλείπει ποτέ. Που δεν ονειρεύεται απλά, αλλά αγωνίζεται με ήθος, πίστη και δύναμη για να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Που ξεκινώντας από το μηδέν χτίζει συνεχώς. Και πετυχαίνει. Και παίρνει αυτό για το οποίο παλεύει να αποκτήσει.

Έτσι ο πατέρας μου, ο Δημήτρης Κελλάρης, ξεκινώντας από αυτό εδώ το χωριό, έγινε ένας από τους σπουδαιότερους γιατρούς της εποχής του. Έγινε μέλος της ιδρυτικής ομάδας του μαιευτηρίου «ΜΗΤΕΡΑ», όπου με την πολυετή προσφορά του, κέρδισε τον σεβασμό και την εκτίμηση, όχι μόνο όλου του προσωπικού του μαιευτηρίου αλλά και όλων των ζευγαριών που βοήθησε να κατακτήσουν το όνειρο της απόκτησης παιδιού.

Είναι μεγάλη μου τιμή το γεγονός ότι παρευρέθηκαν στην εκδήλωση οι φίλοι και συνεργάτες του πατέρα μου και μοιράστηκαν με το κοινό ιστορίες και φωτογραφικό υλικό από τη ζωή τους δίπλα του.

Οι δράσεις σας αποδεικνύουν ότι επιδιώκετε την εξέλιξη ως επιστήμονας κι ως επαγγελματίας. Ποιες είναι οι τρεις βασικές αρχές με βάση τις οποίες επιλέγετε κάθε νέο σας βήμα;

Αφοσίωση, γιατί οφείλω να φανώ αντάξιος της εμπιστοσύνης των ζευγαριών που βοηθάω στο όνειρο της απόκτησης παιδιού. Γιατί είμαι κοντά τους στα εύκολα και στα δύσκολα, με όπλο πάντα την απέραντη αγάπη για το επάγγελμα που ακολούθησα.

Αισιοδοξία, γιατί μου δίνει δύναμη να συνεχίζω και να μην απογοητεύομαι. Γιατί έμαθα πως στη ζωή δύσκολο δε σημαίνει ακατόρθωτο.

Επιμονή, γιατί έχοντας ως πρότυπο τον πατέρα μου κατάλαβα πως στις δυσκολίες πρέπει να βλέπω προκλήσεις. Γιατί ο πόνος και η κούραση στις δυσκολίες της ζωής δεν μπορεί να συγκριθεί με τη χαρά και την ικανοποίηση που νιώθουμε όταν πετυχαίνουμε τον στόχο μας.

Κατά κόσμον ο «Πευκιάς», για εμάς η παιδικότητα και οι έρωτές μας

*Γράφει η Ιωάννα Δούρη

Αφηγήσου τη δική σου ιστορία για όποιο μέρος της περιοχής μας θέλεις και δες τo κείμενο και το όνομά σου, δημοσιευμένα στο #blog_of_the_town! Στείλε στο Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. το κείμενό σου, με θέμα «BLOG».

Ο Πευκιάς απλώνεται από το Ξυλόκαστρο μέχρι και τη Συκιά. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά γνωστό πευκοδάσος, συνδεδεμένο άρρηκτα με την περιοχή του Ξυλοκάστρου και της Ευρωστίνης. Συγκεντρώνει καθημερινά λουόμενους, δρομείς, αθλητές πάσης φύσεως, μεγάλους, μικρούς, παιδιά, παρέες και οικογένειες.

Το γεγονός ότι εντός του θα βρεις τρία δημοτικά μπαράκια, γηπεδάκια, τη βίλα Σικελιανού και ένα μοναδικό σκηνικό δροσιάς, δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό γιατί έχει τόσο μεγάλη επισκεψιμότητα, ειδικά κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών.

Όμως, αν είσαι χρόνια παραθεριστής στην περιοχή και πολλώ δε, αν είσαι μόνιμος κάτοικος, ο Πευκιάς θα σημαίνει πολλά περισσότερα για σένα.

Δεν ξέρω για τώρα και δεν ξέρω για πριν. Αλλά αν ανήκεις στους millennials (στους γεννηθέντες δηλαδή κοντά στην αλλαγή της χιλιετίας) τότε η φράση «ε – ε – εκδρομή» έχει κάτι από σχολείο και σίγουρα κάτι από Πευκιά! Αυτή η παιδική… απαίτηση να βρεθούμε εκτός σχολικού περιβάλλοντος και ξέγνοιαστοι στο πευκοδάσος, συνόδευσε πολλά χρόνια από τη ζωή μας.

Στο Δημοτικό μάλιστα, μάθαμε και την έννοια του εμπορίου εκεί. Δεν ξέρω ποιος το ξεκίνησε, αλλά μέχρι και αρκετά χρόνια μετά, τα παιδιά συγκέντρωναν τα λεγόμενα «τσιγκάκια», που δεν είναι άλλα από τα καπάκια των αλουμινένιων αναψυκτικών, τα οποία χρησίμευαν ως… χρήματα για τους μικρούς επισκέπτες!

Με αυτά ανταλλάζαμε επίπεδες πέτρες που ήταν ιδανικές για ζωγραφική ή πέτρες ήδη ζωγραφισμένες, μεγάλα κουκουνάρια κ.ά. τα οποία κοσμούσαν τα «σπιτάκια» μας. Μη φανταστείς κανένα κανονικό σπίτι ή έστω κανένα καλυβάκι από ξύλα. Μιλάμε για οριοθετημένες περιοχές κοντά στην είσοδο του Πευκιά που διαχωρίζονταν η μία από την άλλη με συσσωρευμένες… πευκοβελόνες.

Αν περπατήσεις στον Πευκιά, θα βρεις καρδούλες και αρχικά ονομάτων ζωγραφισμένα ή χαραγμένα σε παγκάκια και τραπέζια. Δεν σου λέω ότι είναι μια πρακτική στην οποία συμφωνούμε, όμως είναι μια πραγματικότητα.

Ο Πευκιάς έχει πολλές από τις εφηβικές μας αναμνήσεις που έχουν άρωμα από μπάνια στην παραλία, από φιλιά στα παγκάκια κι από διάβασμα με φίλους. Πρόκειται για ένα σκηνικό που επαναλαμβάνεται όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Γιατί και σήμερα θα βρεις ζευγαράκια να συζητούν αντικρυστά ή παρέες να αποστηθίζουν τα σχολικά κείμενα, γελώντας. Θα βρεις πιτσιρικάδες που το έσκασαν για λίγο από το σχολείο και θα βρεις νέους έρωτες που γεννιούνται σε ένα ρομαντικό σκηνικό, δίπλα στη θάλασσα.

Ο Πευκιάς μας είναι το σημείο συνάντησης για να σβήσεις τη ζέστη και τον καύσωνα. Η βουτιά στο νερό και το καταφύγιο που βρίσκεις μέσα στα πεύκα είναι κάποιοι από τους λόγους που το δάσος μας είναι ένα must μέρος για τις καλοκαιρινές διακοπές πολλών επισκεπτών.

Θα βρεις αιώρες να κρέμονται από τα δέντρα, μικρές πρόχειρες σκηνές και κολυμβητές με SUP, κανό και σανίδες ανά χείρας έτοιμους να δαμάσουν τη θάλασσα και τη δίψα τους με τα δροσιστικά ποτά των beach bars.

Τρέξιμο, βάδην ή κάτι άλλο; Ο Πευκιάς δεν έγινε σημείο συνάντησης μόνο στην εποχή της καραντίνας. Ναι, οι αθλητές τότε αυξήθηκαν, για πολλούς και διάφορους λόγους, όμως ο Πευκιάς είναι διαχρονικά ένας προορισμός για να αφήσουμε πίσω μας προβλήματα και να ενωθούμε έτι περαιτέρω με τη φύση.

Αν είσαι λίγο τυχερός/ή, θα βρεις μάλιστα και τους καλλιτέχνες κιθαρίστες, συγγραφείς που απομονώνονται στην τέχνη τους και πολλές φορές δεν σε προσέχουν καν όταν περνάς από δίπλα τους. Άλλωστε, ο Πευκιάς αποτελούσε πάντα σημείο συνάντησης πνευματικών ανθρώπων. Ζωντανή απόδειξη είναι η βίλα Σικελιανού που θα βρει κανείς στα όρια Ξυλοκάστρου – Συκιάς, όπου σήμερα βρίσκεται το ξενοδοχείο Sikyon Coast.

Καμιά φορά, περνώντας από τον Πευκιά, αναρωτιέσαι. Αν τα δέντρα είχαν φωνή, πόσες από τις ιστορίες που εσύ ξέχασες θα είχαν να σου θυμίσουν;

10 Λόγοι που θα σε κάνουν να… μην ξεκολλάς!

*Γράφει η Ιωάννα Δούρη

Αφηγήσου τη δική σου ιστορία για όποιο μέρος της περιοχής μας θέλεις και δες τo κείμενο και το όνομά σου, δημοσιευμένα στο #blog_of_the_town! Στείλε στο Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. το κείμενό σου, με θέμα «BLOG».

Μόλις μιάμιση ώρα μακριά από την Αθήνα θα βρεις έναν τόπο που λίγο – πολύ γνωρίζεις. Του έχουν αποδοθεί πολλοί χαρακτηρισμοί, μεταφέρει άπειρες ιστορίες και αποτελεί σημείο αναφοράς πολιτισμού, με μοναδικότητες μυθολογικές και ιστορικές.

Η περιοχή του Ξυλοκάστρου και της Ευρωστίνης παρουσιάζει μια ιδιαιτερότητα, που σπάνια θα βρεις στην Ελλάδα. Είναι το μέρος στο οποίο το βουνό απέχει μόλις 20’ από τη θάλασσα, ο τόπος όπου η χριστιανική ιστορία συναντά τους αρχαιοελληνικούς θεούς, η περιοχή στην οποία οι παρέες, οι οικογένειες και τα ζευγάρια θα επιλέξουν για τις καλοκαιρινές και χειμερινές τους εξορμήσεις.

Όμως, γιατί να κάνεις εδώ τις διακοπές σου; Πόσο καλά γνωρίζεις την περιοχή μας και τις επιλογές που αυτή σου προσφέρει; Είσαι ένα γνήσιο λοκάλι ή θέλεις ακόμη δουλειά;;

Ανακάλυψε τους 10 λόγους που θα σε κάνουν να γυρνάς στα μέρη μας ξανά και ξανά.

Ανάλογα με τον καιρό, μπορείς να κάνεις βουτιές σε διαφορετικά μέρη του Δήμου μας, από το Δερβένι μέχρι και το Μελίσσι, έχοντας στη διάθεσή σου ένα διαφορετικό σκηνικό κάθε φορά. Κυριολεκτικά, μπορείς να βρεις κρυμμένους θησαυρούς ή γνωστές παραλίες σε όλο το εύρος της περιοχής. Έχεις τη δυνατότητα να βυθιστείς στη νηνεμία της θάλασσα, δίπλα σε δάση και δασύλλια, σε κολπίσκους, πάνω από αρχαία λιμάνια και έχοντας στα αυτιά σου έντονους ή jazz ήχους από τα beach bars της περιοχής. 

Αν όμως θέλεις να πηγαίνεις εκεί όπου ο άνεμος τραβά τη σανίδα σου, μακριά από τους λουόμενους, τότε και πάλι είσαι ευπρόσδεκτος/η. Γιατί το windsurfing και το kitesurfing εδώ, έχουν την τιμητική τους!

Θα βρεις μύστες του αθλήματος, κυρίως στη δυτική πλευρά του Ξυλοκάστρου να δαμάζουν τα κύματα. Will you join them?

Μονοπατικές διαδρομές σε ένα σκηνικό άγριας ομορφιάς ή μήπως αναρριχήσεις και καταρριχήσεις σε φυσικές λίμνες και όμορφους καταρράκτες;

Για μια καταβύθιση στα βράχια, σου προτείνουμε το φαράγγι της Φόνισσας που ξεκινά από το χωριό Κορφιώτισσα και καταλήγει ανάμεσα στα χωριά Καμάρι και Λουτρό. Πρόκειται για ένα θαύμα της φύσης, που σου προκαλεί δέος και σε κάνει να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στον κόσμο των θνητών.

Από την άλλη, για μια «βουτιά» στο πράσινο, με παρέα τις φυσικές πισίνες και τα ρυάκια, σου προτείνουμε το φαράγγι του Αγίου Λουκά που θα βρεις στο χωριό «Ελληνικό». Ειδικά αν αγαπάς το canyoning και την εξερεύνηση, απλώς βάλε μαγιό, μποτάκια και μια αδιάβροχη θήκη για τη φωτογραφική σου μηχανή κι έφυγες για τα «Κορινθιακά Ζαγοροχώρια»!

Υ.Γ. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι και τα δύο φαράγγια προτείνονται για περιήγηση με συνοδό ή οδηγό βουνού, θέλουν πολλή προσοχή και σε καμία περίπτωση δεν τα επισκεπτόμαστε περιόδους που έχει βρέξει.

Δεν μπορούμε να μην σου μιλήσουμε για τα εξής δύο σπήλαια: αυτό του θεού Ερμή και αυτό του Πιτσά. Το πρώτο είναι το σπήλαιο, όπου σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, γεννήθηκε ο Ερμής. Πρόκειται για ένα μοναδικό μέρος, που σε μεγάλο βαθμό είναι ανεξερεύνητο και ανοίγει συγκεκριμένες μέρες του χρόνου για το κοινό, στο πλαίσιο διάφορων δράσεων που γίνονται στο βουνό της Ζήρειας.

Από την άλλη έχουμε τη νεραϊδοσπηλιά. Ή αλλιώς, το σπήλαιο του Πιτσά. Είναι αρκετά δυσπρόσιτο, αλλά τεράστιας ιστορικής σημασίας. Εκεί βρέθηκαν οι αρχαιότεροι πίνακες ζωγραφικής σε ξύλο στον κόσμο, οι οποίοι φιλοξενούνται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών, όπως επίσης ειδώλια αλλά και πολλά νομίσματα από διάφορες πόλεις – κράτη της αρχαίας Ελλάδας.

Σου προτείνουμε να επισκεφθείς μοναδικά εκκλησάκια, ανεξάρτητα από το αν είσαι Χριστιανός ή όχι. Πρόκειται για πραγματικά πανέμορφα μέρη, με μεγάλη θρησκευτική σημασία που θα σε κάνουν να αγαπήσεις το μέρος, να μάθεις περισσότερα γι’ αυτόν και φυσικά… να φωτογραφηθείς δίχως τέλος!

• Παναγία Κορυφή – Θα τη βρεις σε απόσταση 10’ από το Καμάρι και θα βγάλεις μια σούπερ φωτογραφία στο πίσω μέρος της εκκλησίας, με θέα τον Κορινθιακό.
• Παναγία των Καταφυγίων – Πέρα από το δέος που σου προκαλεί το μέρος, προτείνουμε μια φωτογραφία στα μπλε εκκλησάκια που θυμίζουν κάτι από νησί.
• Άγιος Γεώργιος – Συγγνώμη, αλλά αν δεν κάνεις ένα story στο Instagram από τη σκάλα στο πίσω μέρος του ναού, τι κάνεις;

Η λίστα δεν έχει τέλος, απλώς είπαμε να βάλουμε ένα top 3.

Μιας και βρίσκεσαι ήδη στην Εβροστίνα για τις… instagramικές σου αποτυπώσεις, μη φύγεις αν δεν περιηγηθείς πρώτα στο Ρέμα των Μύλων. Τάισε τις χήνες, περπάτησε στα μονοπάτια της περιοχής, κάθισε στα δρύινα παγκάκια και επισκέψου τα ντόπια καταστήματα, για να ικανοποιήσεις κάθε σου λιγούρα!

Η Ζήρεια είναι το βουνό των θεών. Λίγο ο Ερμής, λίγο τα μοναδικά τοπία που σου χαρίζει… το σίγουρο παραμένει ένα. Σου προσφέρει επιλογές καθόλη τη διάρκεια του χρόνου. Η Ζήρεια (ή Κυλλήνη) είναι γνωστή για το Χιονοδρομικό της Κέντρο, στο οποίο οι newbies του αθλήματος μπορούν να κάνουν και μαθήματα με δάσκαλο. Στο σημείο θα βρεις επίσης snow buggies και snowmobiles, τα οποία συστήνουν στους επισκέπτες τις μαγευτικές διαδρομές της Λίμνης Δασίου, παρουσία συνοδού.

Και μόλις τα χιόνια λιώσουν, τι γίνεται; Η μαγεία του βουνού δεν τελειώνει ποτέ. Όταν η πλαγιά είναι άδεια από κόσμο, έχεις την ευκαιρία να κάνεις ένα σούπερ πικνίκ και να απολαύσεις τη σιωπή της φύσης.

Αν αγαπάς τα αθλήματα, προετοιμάσου για περιπέτειες παντός καιρού. Στη Ζήρεια θα βρεις τα σηματοδοτημένα μονοπάτια του Βαρνεβό και της Φλαμπουρίτσας που θα σε κάνουν να απολαύσεις τη βόλτα στη φύση, ενώ στο Ρέθι θα συναντήσεις το Κέντρο Ελεύθερης Ιππασίας, όπου έχεις την ευκαιρία να ιππεύσεις ένα όμορφο άλογο στη «Μικρή Τοσκάνη» της Κορινθίας.

Αν όμως τίποτα από αυτά δεν σου ταιριάζει, τσάκωσε το ποδήλατό σου και πήγαινε στον παραλιακό δρόμο του Ξυλοκάστρου. Επίτρεψε στον θαλασσινό αέρα να σου χτυπήσει μαλακά το πρόσωπο και live it all in Xylokastro!  

Δεν είσαι μόνο δίπλα σε Αθήνα και Πάτρα, αλλά είσαι ακόμη πιο κοντά σε 18 τουλάχιστον αρχαιολογικούς προορισμούς μεγάλης σημασίας, στους οποίους μπορείς να μεταβείς σε χρονικό διάστημα από 30 λεπτά μέχρι 2,5 ώρες. Τους έχουμε χωρίσει σε 4 κατηγορίες για να επιλέξεις αυτούς που σου ταιριάζουν:

• Μια ανάσα από εμάς
• Μια ανάσα και λίγο ακόμη
• Για γνώση & ολοήμερη εκδρομή
• Κομβικής αρχαιολογικής σημασίας – Όλα δίπλα σου

Γκουρμεδιές και cocktails στα λουσάτα μας talks of the town; Ή μεζεδάκι και τσίπουρο, στο πλαίσιο της παρεοκατάστασης; Δίπλα στο κύμα ή ψηλά στο βουνό, σε κολονάτο ποτήρι ή σε σφηνοπότηρο, σε περιμένουν κορυφαίες γεύσεις, αλμυρές και γλυκές, που θα τρελάνουν τους γευστικούς σου κάλυκες. Μπορείς να βρεις νόστιμες επιλογές σε καφενεία, τετράστερα ξενοδοχεία, σε ταβέρνες ή σε μπαράκια.

Μη φοβηθείς να δοκιμάσεις! Ξεκίνα την περιήγηση σε όλη μας την περιοχή, τις ορεινές και πεδινές μας ομορφιές.

Διακοπές δίχως ρομάντζο γίνονται; Όχι, φίλε και φίλη μου. Δεν γίνονται! Γι’ αυτό, αν έρχεσαι με το ταίρι σου, άκου με προσεκτικά. Θα πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείς τα θερινά μας σινεμά ή να περιμένεις να σουρουπώσει στην παραλία «Οδύσσεια» της Συκιάς και να περπατήσεις το βράδυ στην ακτογραμμή της.

Επίσης, μια βόλτα στα στενάκια του Δερβενίου είναι «must», όπως και οι όμορφες φωτογραφίες στον παλιό σιδηροδρομικό του σταθμό.

Λοιπόν, τι λες; Έτοιμος/η για εξερεύνηση στον Δήμο μας; 

*Γράφει και επιμελείται τα κείμενα η Ιωάννα Δούρη, Comms & Marketing Manager του Δήμου Ξυλοκάστρου - Ευρωστίνης

Ένα τετραήμερο με τους εκπροσώπους της Fürth

*Γράφει η Ιωάννα Δούρη

Αφηγήσου τη δική σου ιστορία για όποιο μέρος της περιοχής μας θέλεις και δες τo κείμενο και το όνομά σου, δημοσιευμένα στο #blog_of_the_town! Στείλε στο Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. το κείμενό σου, με θέμα «BLOG».

Οι επισκέπτες μας καταφθάνουν – Η φιλοξενία ξεκινά

Πριν λίγες μέρες, πραγματοποιήθηκε επίσκεψη από εκπροσώπους της πόλης Fürth, οι οποίοι κατέφθασαν στον Δήμο μας την Τρίτη 20 Ιουνίου, με καθηγητές και μαθητές της ίδιας πόλης να ακολουθούν τους πρώτους την επόμενη μέρα.

Η επίσκεψή τους ήταν για όλους μας πολύ σημαντική. Όπως επιτάσσει η σωστή φιλοξενία, όπως την ορίζει το πρωτόκολλο που τηρούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, οι επισκέπτες πρέπει να περάσουν όμορφα, να λάβουν δώρα και να κεραστούν με τα καλούδια του σπιτικού στο οποίο μπαίνουν. Πώς θα μπορούσε επομένως ένας τόπος όπως ο δικός μας, τόσο άρρηκτα συνδεδεμένος με την αρχαία Ελλάδα, ένας τόπος που γέννησε τον θεό Ερμή να παρακάμψει το πρωτόκολλο φιλοξενίας;

Μια συνεχής σχέση που παραμένει ζωντανή ανεξαρτήτως προσώπων

Η αδελφοποίηση των δύο πόλεων είναι μια σχέση φιλίας, μια σημαντική συμμαχία που υπερβαίνει - και πρέπει να υπερβαίνει – πρόσωπα, καταστάσεις και εποχές. Σε μια δύσκολη εποχή όπου πολλές από τις αξίες εκφυλλίζονται, ας διατηρήσουμε σταθερές την αλληλεγγύη, την κατανόηση κι εν γένει, τη φιλία.

«Ο θεσμός των αδελφοποιήσεων ξεπερνά σύνορα, φράγματα και εμπόδια ενώνοντας ανθρώπους από διαφορετικές χώρες. Αποτελεί μια ευκαιρία για από κοινού αντιμετώπιση των προβλημάτων, ανταλλαγή απόψεων και κατανόηση διαφορετικών παραδόσεων και τρόπων ζωής. Αναδεικνύεται έτσι ο σημαντικός ρόλος των τοπικών κοινωνιών στην κατανόηση και την συνεργασία μεταξύ των λαών», όπως τόνισε ο κ. Β. Τσιώτος.

Oμιλία του Δημάρχου κ. Β. Τσιώτου

Τη σημασία της αδελφοποίησης και τους ιερούς σκοπούς που αυτή προστατεύει υπογράμμισε και ο Δήμαρχος της Fürth κ. Markus Braun, λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι «η αδελφοποίηση πόλεων είναι ένα εξαιρετικό μέσο… διότι επιτρέπει μια ματιά πίσω από τα συνηθισμένα τουριστικά σκηνικά και μπορώ προσωπικά να το επιβεβαιώσω από τα βάθη της καρδιάς μου. Μόλις βρείτε έναν καλό φίλο στην Ελλάδα, μπορείτε να θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό για το υπόλοιπο της ζωής σας».

Ομιλία του Δημάρχου κ. Μ. Braun

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου σε αποκλειστική συνέντευξη στο #blog_of_the_town του Δήμου μας!
Συνέντευξη - Επιμέλεια κειμένου: Ιωάννα Δούρη

Προσηνής, ανοιχτή, γλυκύτατη και απόλυτα σαφής η Ελένη Τσαλιγοπούλου μάς ανοίγει την καρδιά της σε μια συνέντευξη που δίνει αποκλειστικά στον Δήμο Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης και στο #blog_of_the_town.

Αφορμή για τη συζήτησή μας στάθηκε η συναυλία της που θα λάβει χώρα το Σάββατο 8 Ιουλίου και ώρα 21:30 στο Πάρκο Κυκλοφοριακής Αγωγής, στο Ξυλόκαστρο. Πρόκειται για μια μουσική βραδιά που εντάσσεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αριστοναύτες 2023, το οποίο επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά στον Δήμο μας. Με μεγάλο ενθουσιασμό επικοινωνήσαμε με την κ. Ε. Τσαλιγοπούλου, η οποία αμέσως δέχθηκε να απαντήσει σε όλες μας τις ερωτήσεις.

Και είπαμε πολλά. Για το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Ακόμη όμως κι αν οι χρόνοι εναλλάσσονταν στην πορεία της κουβέντας, υπήρχε μια σταθερά. Η αισιοδοξία και η σιγουριά της ότι «ένα ταλαντούχο άτομο ό,τι και να γίνει στη ζωή του, κάποια στιγμή θα τα καταφέρει. Θα βρει τον τρόπο και θα τα καταφέρει», όπως τονίζει.

Τι σημαίνει για την Ελένη Τσαλιγοπούλου η μουσική και πώς βιώνει την επιτυχία της από το 1988 μέχρι σήμερα; Ποια η άποψή της για τους νέους μουσικούς; Άραγε, τι θα έλεγε η ίδια στην παιδική Ελένη, αν μπορούσε να τη συναντήσει για μόνο δύο (2) λεπτά;

Αυτά και πολλά περισσότερα στη συζήτησή μας με την καταξιωμένη ερμηνεύτρια.

*** Πληροφορίες για εισιτήρια, βρείτε εδώ: https://www.facebook.com/events/1942241112835359

Με μεγάλη αδημονία ένα σημαντικό κοινό του Δήμου Ξυλοκάστρου -Ευρωστίνης αλλά και της ευρύτερης περιοχής περιμένει να σας δει και να σας ακούσει από κοντά. Πώς είναι η εμπειρία σας με τον κόσμο της επαρχίας στις περιοδείες που πραγματοποιείτε;

Τα καλοκαίρια κυρίως αυτό που κάνω με πάρα πολλή αγάπη και βεβαίως με επιτυχία είναι ακριβώς αυτό, οι περιοδείες. Εντωμεταξύ, είμαι παιδί της επαρχίας και καταλαβαίνετε ότι σηματοδοτεί για μένα ακόμη περισσότερη χαρά το να πραγματοποιώ περιοδείες στην επαρχία.

Όπως δηλαδή περίμενα κι εγώ να δω συναυλίες και παραστάσεις στη μικρή πόλη της Νάουσας, το ίδιο επιδιώκω να κάνω κι εγώ για τους άλλους. Το τραγούδι είναι ίσως και ο μοναδικός τρόπος για να ονειρευτείς, να ξεφύγεις λίγο από την πολύ σκληρή πραγματικότητα. Οπότε, ένας λόγος παραπάνω για να πραγματοποιώ περιοδείες!

Έχετε αναφέρει σε συνέντευξή σας «με τη μουσική η δική μου ζωή περνάει λίγο καλύτερα».

Εγώ εκφράζομαι μέσα από αυτήν, οπότε είναι κάτι που συμβαίνει έτσι κι αλλιώς. Κάνω περιοδείες από το 1988 και βλέπω τον κόσμο να έρχεται σε συναυλίες για να μπορέσει να φύγει καλύτερος από εκεί. Γιατί ο κόσμος αυτό θέλει. Θέλει να έρθει στη συναυλία και να εκτονωθεί, γιατί η μουσική είναι μια τέχνη τόσο σοβαρή και τόσο λαϊκή συγχρόνως. Μας παρομοιάζουν και με γιατρούς, να σκεφτείτε. Προχθές γνώρισα έναν καρδιολόγο και μου λέει «θα ήθελα να σας συστηθώ κ. Τσαλιγοπούλου, γιατί νομίζω ότι κάνουμε την ίδια δουλειά». Ήταν πολύ συγκινητικό.

Με προλάβατε γιατί η επόμενη ερώτησή μου ήταν αν σας έχει μείνει κάποιο σχόλιο αγνώστων για τη μουσική σας. Οπότε, να κρατήσω αυτό;

Βέβαια. Και το άλλο που βλέπω εγώ τώρα, έχοντας μια πορεία τόσων ετών είναι το πόσο καλό έχει κάνει το διαχρονικό τραγούδι μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια. Είμαι μέλος της παρέας του 1990 που διαμόρφωσε έναν mainstream ήχο και μια mainstream τάση. Το έντεχνο, όπως το λέμε, διαμορφώθηκε το ’90 και είναι ίσως η μοναδική underground κατάσταση. Γιατί κανείς δεν σκεφτόταν πώς θα μπει σε μεγάλα μαγαζιά μόνο, προκειμένου να βγάλει χρήματα. Όλοι προσπαθούσαμε να κάνουμε «βαριά τέχνη» και καταφέραμε να γίνουμε mainstream. Αυτό είναι ίσως η μοναδική τάση που αφορούσε την καλλιτεχνία, που τελικά έφτασε στο σημείο να γίνει mainstream. Και αυτή η τάση έφτασε και στο ραδιόφωνο. Γενικά όμως, η δεκαετία του 1990 που πήρε και λίγο από τη δεκαετία του 2000, ήταν πραγματικά μια σπουδαία πηγή για πάρα πολλούς ανθρώπους. Θα λέγαμε ότι διαμόρφωσε κι εξέλιξε το ελληνικό τραγούδι.

Με αφορμή αυτό που λέτε, ότι δηλαδή το 1990 οι καλλιτέχνες θέλατε να κάνετε το κάτι διαφορετικό σε σχέση με τη μουσική σας, φτάσατε ποτέ στο σημείο να νιώθετε αγωνία στην προσπάθειά σας να κάνετε το κάτι παραπάνω; Ή αφήνατε τα πράγματα να σας πηγαίνουν μέσα από την τέχνη σας και μέσα από έναν καλλιτεχνικό αυθορμητισμό;

Όχι, δεν ένιωσα κάποια αγωνία. Αυτό το βίωσαν καλά οι καλλιτέχνες που έγραφαν. Οι συνθέτες που έγραφαν το 1950, το 1960 και το 1970, όπως ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας, ο Μητσάκης, ο Ζαμπέτας, ο Χιώτης. Όλοι αυτοί έγραφαν με έναν μοναδικά απλό τρόπο. Ενώ εμείς στις δεκαετίες του 1990 και του 2000, είμαστε σαφέστατα πιο intellectual και πολύ πιο σύνθετοι. Αυτό συμβαίνει τόσο επειδή ακούμε περισσότερη μουσική από παντού, όσο κι επειδή δεν θέλαμε κάποιοι να μπούμε σε μια κατά κάποιον τρόπο «αγοραία κατάσταση» σε σχέση με το τραγούδι. Σε μια κατάσταση δηλαδή που αφορά μόνο στα μαγαζιά. Γιατί υπάρχει και μία τέτοια κατάσταση, που συναντάται μέχρι και σήμερα. Δηλαδή οι μεγάλες πίστες και οι τραγουδιστές που κινούνται σε αυτή την αγορά και μάλιστα, το κάνουν και πάρα πολύ καλά. Δεν έχω να πω τίποτα αρνητικό γι’ αυτό. Εγώ να φανταστείτε, όταν έκανα το 1992 hit με «των αγγέλων τα μπουζούκια», ντρεπόμουν.

Γιατί νιώθατε έτσι;

Γιατί ήθελα να μπορώ να κινούμαι σύμφωνα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά, στους δικούς μου χώρους, να κάνω ό,τι θέλω, να πειραματίζομαι με ό,τι θέλω. Ξαφνικά έκανα επιτυχία και μετά έκανα πολύ μεγάλη επιτυχία, πιάνοντας όμως μια άλλη μορφή μουσικής, την πιο ηλεκτρική. Δηλαδή εκεί που περίμενε ο κόσμος ότι θα κάνω λαϊκά τραγούδια με τους λαϊκούς συνθέτες της τότε εποχής, εγώ κάνω μια ανάποδη στροφή και βγάζω το «πιάσε με», «τα παιδιά των δρόμων», τις «χίλιες σιωπές», το «να με προσέχεις» και το «δεν μας συγχωρώ».

Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η πιο μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζουν οι σημερινοί καλλιτέχνες που δραστηριοποιούνται στον χώρο της μουσικής; Πώς θα μπορούσε αυτή να επιλυθεί με πράξεις της πολιτείας;

Η πολιτεία δεν είχε ποτέ σχέση με όλο αυτό νομίζω. Δηλαδή το μόνο που έκανε η πολιτεία και είναι σοβαρό είναι τα μουσικά σχολεία. Γιατί αυτό που βλέπω τα τελευταία χρόνια είναι ότι μέσα από τα μουσικά σχολεία έχουν ξεπηδήσει αριστουργήματα μουσικής. Επίσης, τα τελευταία 5 χρόνια, βλέπω και οσμίζομαι πολύ καλά πια αυτή την νέα γενιά των λαϊκών μουσικών που γράφουν, τραγουδούν και παίζουν καταπληκτικά. Το ρεπερτόριο που ξέρουν οι σημερινοί τραγουδιστές που αγαπούν και τραγουδούν μουσικές της παράδοσης ή και λαϊκά τραγούδια δεν έχει καμία σχέση με αυτά που ξέραμε εμείς. Εμείς ξέραμε πολύ λιγότερα. Ενώ πλέον με το σύστημα της πληροφορίας να είναι τόσο ανοιχτό, αν ένα παιδί έχει ταλέντο, μπορεί να έχει πρόσβαση σε δεκαπλάσιες πληροφορίες σε σχέση με αυτές που είχαμε εμείς. Εγώ, για να σας δώσω να καταλάβετε, μαθαίνω τραγούδια από τους νεότερους και εκπλήσσομαι. Είναι συγκλονιστικοί παίκτες και αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι αρχίζουν να χρησιμοποιούν τις φόρμες του λαϊκού τραγουδιού για να γράψουν σύγχρονα τραγούδια.

Εσείς είχατε αποφασίσει από μικρή ότι θα ασχοληθείτε με τη μουσική ό,τι κι αν γίνει;

Ναι, αυτό το ήξερα από πάρα πολύ μικρή. Δηλαδή αυτός ήταν κι ο στόχος μου. Και ήταν δύσκολα, δεν ήταν εύκολα. Άφησα τη Νάουσα, πήγα σε άλλη πόλη, έφυγα από έναν γάμο. Κι από τη στιγμή που ήθελα, όλα τα προβλήματα, που δεν ήταν λίγα, τα ξεπέρασα. Γιατί αυτό που ήθελα ήταν να μπορώ να είμαι μέλος αυτής της οικογένειας του ελληνικού τραγουδιού. Να μπορώ να ψαχτώ, να μάθω, να ταξιδέψω, να τραγουδήσω, να γνωρίσω μουσικούς και μουσικές. Αυτό νομίζω είναι κάτι που δεν μπορεί να μου πάρει κανένας. Καλά, για τώρα δεν το συζητάω γιατί έτσι κι αλλιώς το έχω κάνει. Αλλά προσπαθώ να σκεφτώ τον νέο άνθρωπο. Εύχομαι δηλαδή όλοι οι ταλαντούχοι να καταφέρουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.

Όταν αναστοχάζεστε την παιδική ή εφηβική Ελένη, ποια συναισθήματα σάς δημιουργούνται; Τι θα της λέγατε, αν μπορούσατε να τη συναντήσετε για 2 μόνο λεπτά;

Θα της έλεγα «μπράβο σου, αυτό που ήθελες, τα κατάφερες. Λίγο λαβωμένη, αλλά τα κατάφερες». Γιατί όπως και να έχει, όταν επιλέγουμε να ζήσουμε με έναν τρόπο, μας κάνει να χάνουμε κάτι άλλο. Δηλαδή μπορώ να πω ότι σίγουρα κάτι έχω χάσει ως μητέρα από όταν ήταν ο Αργύρης μου μικρός και λίγο λαβώθηκα κι εγώ, λίγο λαβώθηκε κι αυτός. Δηλαδή γενικά το να δίνεις πάρα πολλή ενέργεια σε κάτι, σε κάνει να χάνεις κάτι άλλο. Αλλά σίγουρα θα έχανα πολλά περισσότερα, αν δεν είχα ασχοληθεί με το τραγούδι. Πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις, όποια επιλογή και να πάρεις.

Θα κάνατε κάτι διαφορετικά όμως;

Αυτό που θα έκανα διαφορετικά είναι ίσως το θέμα των media. Η πληροφορία κινείται πια πάρα πολύ γρήγορα και ειδικά σε σχέση με τη μουσική. Θέλουμε πάρα πολλές εικόνες πια. Μια φωτογραφία από το κινητό μας και μια καλημέρα μπορεί να έχει περισσότερα likes, απ’ ό,τι η παρουσίαση ενός υπέροχου τραγουδιού. Θέλω να πω δηλαδή ότι το χαοτικό ίντερνετ χρειάζεται περισσότερη πληροφορία. Αυτό θα μπορούσα να το διορθώσω. Αλλά δεν ξέρω, εάν θέλω να εμπλακώ όπως οι νεότεροι. Κι αυτό γιατί πρέπει να είσαι σε άμεση σχέση με ένα κοινό που δεν είναι απαραίτητα το κοινό που θα έρθει να σε δει και να σε ακούσει, αλλά είναι το κοινό όλης της Ελλάδας. Δηλαδή την πληροφορία ότι η Ελένη Τσαλιγοπούλου κάνει μια παράσταση ανήκει σε όλους και αυτό είναι κάτι που ακόμη δεν μου είναι και πάρα πολύ εύκολο να το διαχειριστώ. Βέβαια, έχω ανθρώπους που με βοηθούν, αλλά από μόνη μου δεν μπορώ να το κάνω με ευκολία, αν και θα ήθελα. Μου είναι δύσκολο.

Στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Αριστοναύτες» τι ιδιαίτερο έχετε ετοιμάσει για εμάς;

Αυτό που θέλω και ο ουσιαστικός λόγος των συναυλιών είναι να μπορέσουμε να τραγουδήσουμε μέχρι να βραχνιάσουμε. Προκαλώ δηλαδή όλο τον κόσμο για την απόλυτη εκτόνωση και την απόλυτη χαρά. Θέλω να τραγουδήσουμε όλοι μαζί και να χορέψουμε. Εκτόνωση δίπλα στη θάλασσα, με καλοκαιράκι. Άλλωστε, το καλοκαίρι ποτέ δεν φτάνει.

*** Αγοράστε το εισιτήριό σας
👉ηλεκτρονικά - https://www.ticketservices.gr/.../eleni-tsaligopoulou.../
👉 στα φυσικά σημεία προπώλησης  
- Βιβλιοχαρτοπωλείο Θ.Δ.Αδαλάκης, Π. Τσαλδάρη 41, Ξυλόκαστρο, Τηλέφωνο: 2743 028350
- ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ ΜΑΡΙΑ "ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ", Π. Τσαλδάρη 43, Ξυλόκαστρο, Τηλέφωνο: 2743 024828
- Τριτάκης Μάριος Δ., Τσαλδάρη Παναγή 34, Ξυλόκαστρο, Τηλέφωνο: 27430 22354
- ΦΕΙΔΑΚΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ, Δερβένι, Τηλέφωνο:27430 32842
- Βιβλιοπωλεία Οικονόμου Σικύωνος 26, Κιάτο, Τηλέφωνο: 27420 22423
- Βιβλιοπωλεία Οικονόμου Εθνικής Αντιστάσεως 3, Κόρινθος Τηλέφωνο: 27414 40100
- Βιβλιοπωλεία Νόημα, Ακράτας Αχαΐας, Τηλέφωνο: 2696039039

*Γράφει η Ιωάννα Δούρη

Αφηγήσου τη δική σου ιστορία για όποιο μέρος της περιοχής μας θέλεις και δες τo κείμενο και το όνομά σου, δημοσιευμένα στο #blog_of_the_town! Στείλε στο Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. το κείμενό σου, με θέμα «BLOG».

Παραλία Συκιάς – Γνώρισέ τη, απόλαυσέ τη, λάτρεψέ τη

«Πάμε Συκιά»; Πρόκειται για μια φράση που θα ακούσεις πολύ και θα επαναλάβεις και μόνος/ μόνη σου! Όχι άδικα, θα πούμε εμείς. Κι αυτό γιατί πρόκειται για μια παραλία – στολίδι, στην οποία αγαπάμε να απολαμβάνουμε κολύμπι, αθλητικές δραστηριότητες, ήλιο και καφέ.

Γιατί η Συκιά τα έχει όλα.

Λίγο από Πευκιά, πολύ από άρωμα καλλιτεχνικό και ακόμη περισσότερες επιλογές.

Kαφέ που απλώνονται δίπλα στο κύμα, μεγάλη και πεντακάθαρη ακτογραμμή, γραφικές εικόνες από βαρκάκια και λουόμενους.

Inside tip από τη ντόπια – Τις ημέρες όπου ο αέρας μάς κάνει να νιώθουμε μια «Μυκονιάτικη εσάνς», η παραλία «Οδύσσεια», την οποία θα βρεις κάτω από τη μεγάλη στροφή που οδηγεί στο Μελίσσι, θα σε σώσει από το αναμάλλιασμα! Οπότε, όταν ο καιρός δεν έχει πολλά κέφια, πάρε μια πετσέτα, τύλιξε την ψάθα σου κι έφυγες για «Οδύσσεια».

Ανεξάρτητα από την εποχή και την ώρα που θα επισκεφθείς στον Πευκιά Ξυλοκάστρου, θα δεις άτομα κάθε ηλικίας να περπατούν, να κάνουν βόλτα τα κατοικίδιά τους, να τρέχουν, να παίζουν τένις ή βόλεϋ στα μικρά γηπεδάκια δίπλα στην παραλία, να κολυμπούν, να ξαπλώνουν στις αιώρες που τοποθετούνται στα δέντρα τα καλοκαίρια, να κάνουν picnic στα παγκάκια και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς.

Don’t miss them: Η ντόπια επανέρχεται με νέο tip – Πέρα από τη Βίλα του Σικελιανού, στη οποία σε παραπέμψαμε στην ενότητα της Συκιάς, πρέπει να επισκεφθείς το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας που είναι πανέμορφο και θα βρεις εντός του Πευκιά, κοντά στο τρίτο κατά σειρά μπαράκι (με κατεύθυνση προς τη Συκιά).

Πώς μια ακτή κερδίζει τη γαλάζια σημαία – Λίγα λόγια για τη διαδικασία

Για να δοθεί το «χρίσμα» της βράβευσης, πραγματοποιείται επιτόπια επίσκεψη από τους επιθεωρητές του Προγράμματος «ακτή υποψήφια για βράβευση» κατά την κολυμβητική περίοδο, που ξεκινά από τον Μάιο και ολοκληρώνεται τον Οκτώβριο.

Στη συνέχεια, παρέχονται από τον Εθνικό Χειριστή τεχνικές συμβουλές προκειμένου να επιτευχθεί η πλήρης συμμόρφωση με τα απαραίτητα κριτήρια που ορίζονται από το προαναφερθέν πρόγραμμα.

Την ίδια στιγμή, ο διαχειριστής οφείλει να αναρτά στον πίνακα ανακοινώσεων την ειδική αφίσα στην οποία αναφέρεται η υποψηφιότητα της ακτής για βράβευση με τη «γαλάζια σημαία». 

Θάλασσες γεμάτες κοράλλια, δελφίνια & μοναδική χλωρίδα – Ώρα για μακροβούτια!

Ζωνοδέλφινα, κοράλλια και μοναδικά φυτά μια ανάσα από την Αθήνα; Κι όμως, δεν είναι μύθος. Όλα τα παραπάνω ενδημούν στον Κορινθιακό βυθό και προστατεύονται από τους ετήσιους ελέγχους που διενεργούνται στην περιοχή μας και δίνουν τελικά το πράσινο φως για τη γαλάζια σημαία, που τι σημαίνει με απλές λέξεις;

Ασφάλεια και καθαριότητα!

Η εμπειρία του TBEX στον Δήμο Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης

*Γράφει η Ιωάννα Δούρη

Αφηγήσου τη δική σου ιστορία για όποιο μέρος της περιοχής μας θέλεις και δες τo κείμενο και το όνομά σου, δημοσιευμένα στο #blog_of_the_town! Στείλε στο Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. το κείμενό σου, με θέμα «BLOG».

Ο στόχος ήταν κοινός. Οι bloggers και influencers που θα μας επισκέπτονταν σε λίγες μέρες έπρεπε να έχουν την καλύτερη πιθανή εμπειρία, ένα άρτιο ταξίδι και τον ουρανίσκο τους γεμάτο με μοναδικές γεύσεις από Ελλάδα, Πελοπόννησο και φυσικά, από τον τόπο μας.

Γιατί; Διότι αυτή θα ήταν η αφετηρία, για να γεμίσει το διαδίκτυο με περιεχόμενο που θα εξυμνεί την περιοχή μας. Κάθε πετραδάκι, κάθε γουλιά, κάθε βλέμμα είχε αξία.

«Παιδιά, οι bloggers. Bloggers, τα παιδιά!» - Μια γνωριμία με τους επισκέπτες μας

Ξεκινήσαμε από την Καλαμάτα. Μαζί με τους 9 δημιουργούς περιεχομένου και τον οδηγό, ήμαστε 11 σε αριθμό.

Στο δυναμικό μας είχαμε την Cassie, τον Jonathan και την Becki (με καταγωγή από Αγγλία), τη Raksha (από την Ινδία), τους Sarah και Nathan (ένα ζευγάρι Αμερικανών), τον Markus (Σουηδός που δημιουργεί περιεχόμενο αποκλειστικά για την Ελλάδα) και τις Inbal και Galit (με καταγωγή από το Ισραήλ).

Αρκεί να πούμε ότι όλοι οι παραπάνω ταξιδεύουν συνέχεια, μένουν σε διαφορετικό μέρος από τον τόπο προέλευσής τους και είναι ελεύθερα πνεύματα. Καθένας με τον δικό του τρόπο, τις δικές του καταβολές, τη δική του κοσμοθεωρία. Άτομα νεαρά ή μεγαλύτερα, μαμάδες, παντρεμένοι, single, με σταθερή δουλειά ή χωρίς.

Άνθρωποι διαφορετικοί, άνθρωποι μοναδικοί, άνθρωποι που ήθελαν να γνωρίσουν «the unexpected, the hidden gem of Greece», όπως τους περιγράψαμε τον τόπο μας (μετάφραση: το απροσδόκητο, το κρυμμένο διαμάντι της Ελλάδος).

*** Μπορείτε να δείτε το περιεχόμενο που δημοσίευσαν ήδη οι bloggers μας Markus, Raksha και Cassie.